Archiwum Polityki

Randolph lepszy niż prozac

Robert Randolph&The Family Band, Colorblind, Warner 2006

Muszę tu nadrobić pewne niedopuszczalne przeoczenie. Chodzi o pozycję wydaną w 2006 r. Jakieś stare, jeszcze z jesieni, liście przykryły tę świetną płytę i dopiero teraz przeciąg ją odsłonił. Bohaterem jest tu Robert Randolph. Randolph gra po mistrzowsku na gitarze zwanej u nas hawajską, a u nich „pedal steel”. Nazwa tego instrumentu kojarzy się natychmiast z tradycyjnym brzmieniem muzyki country. W przypadku Roberta R. trudno o bardziej błędne skojarzenie. Wraz z zespołem The Family Band Randolph daje na swoim pedal steelu takiego ognia, że nawet depresyjnym melancholikom chce się żyć i uśmiechać. Rewelacyjna mieszanka bluesa, funky, soulu i rocka (bez country!) wypełnia po brzegi album „Colorblind”. Warto, żeby nasi twórcy, pracowicie kopiujący na swoich komputerach królujące na listach przebojów amerykańskie taśmowo produkowane przeboiki, posłuchali Randolpha i jego stalowej gitary. Może wówczas zorientowaliby się, na czym polega prawdziwe granie na prawdziwych instrumentach.

Polityka 1.2008 (2635) z dnia 05.01.2008; Kultura; s. 55
Reklama