Skok Blanika polega na tym, że zawodnik po rozbiegu robi naskok na odskocznię, przerzut, dwa i pół salta w przód w pozycji łamanej i ląduje tyłem do przodu. Nacisk na nogi przy lądowaniu wynosi 800 kg. Ustać po nim jest trudno. Niektórzy próbowali i połamali kolana.
– Francuz w tym roku pokazał blanika – mówi Ludwik Blanik, ojciec złotego medalisty w skoku przez konia – ale nogi miał podkurczone, więc to raczej był blanik kulony niż łamany, w którym nogi muszą być proste, wyciągnięte wzdłuż tułowia prawie równolegle. Koreańczyk też go pokazał na mistrzostwach świata w ubiegłym roku, ale też nie był to czysty blanik jak złoto.
– Bo prawda jest taka – mówi ojciec medalisty – że prawdziwego blanika umie skoczyć tylko mój syn. Idealnego. No, prawie. W Pekinie to było sześć punktów i siedem dziesiątych. Ideał – siedem punktów. Ale jeszcze nikt nigdy siódemki nie uzyskał. Zawsze jest jakieś mikroskopijne nie do uchwycenia przez publiczność odstępstwo od reguł, którym musi odpowiadać skok. Reguł jest tak dużo, że składają się na grubą książkę.
Wystarczy, że zawodnik minimalnie inaczej ułoży ręce na stole, choć układał je na treningach tysiące razy przez dziesięć lat, przez dwadzieścia, wystarczy nie taki jak trzeba dobieg do mostka i już odbicie jest słabsze, gorsza dynamika, za mała wysokość. I nie wykręci się, co powinno być w powietrzu wykręcone, żeby publiczności zaparło w piersi dech: czy temu facetowi zaszyli w ciele sprężynę?
Leszek mówi, że drobny błąd można skorygować. Jeśli odbicie było za niskie, stopami można silniej przelecieć nad głową. Ale dużego – już nie.
Więc kiedy ojciec Leszka zobaczył w telewizorze, jak Dragulescu w Pekinie, też wielki skoczek, robił rozbieg, od razu wiedział – wyląduje na brzuchu.