Twórca nowożytnego ruchu olimpijskiego baron Pierre de Coubertin uważał, że igrzyska powinny być otwarte dla wszystkich sportów wszystkich narodów. Ta piękna w swojej powszechności tendencja została ujęta w szczytne hasło „All nations – all games” (Wszystkie narody – wszystkie gry) i wpisana na stałe do Karty Olimpijskiej, czyli konstytucji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Stąd wzięły się późniejsze kłopoty.
Program igrzysk był nieustannie zmieniany, gdyż pojemność rozgrywanych w ciągu dwóch tygodni igrzysk, zarówno letnich jak i zimowych, jest ograniczona, a liczba uprawianych na świecie sportów przekracza dwa i pół tysiąca, z czego w 300 dyscyplinach systematycznie odbywają się międzynarodowe rozgrywki oraz mistrzostwa świata.
Pierwsze Igrzyska Olimpijskie w 1896 r. w Atenach przeprowadzono tylko w ośmiu dyscyplinach – gimnastyce, kolarstwie, lekkiej atletyce, pływaniu, strzelectwie, szermierce, tenisie i zapasach. Podnoszenie ciężarów figurowało w programie lekkiej atletyki, ale za to rozegrano je jednorącz i oburącz. Gdzieś do 1920 r. starano się wzbogacać program o uprawiane przeważnie we Francji, a dziś już całkowicie zapomniane gry, takie jak cricket, jeu de paume, lacrosse, rackets, roque oraz przeciąganie i wspinanie się po linie.
Kiedy minęło ćwierć wieku, pod naciskiem krajów alpejskich MKOl zorganizował w 1924 r. w Chamonix tytułem próby tydzień sportów zimowych, uznany rok później za I Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Zawody przeprowadzono wtedy ledwie w pięciu dyscyplinach – bobslejach, hokeju, łyżwiarstwie figurowym i szybkim oraz narciarstwie i w 14 konkurencjach.
Od 1948 r. zaczęto intensywnie uzupełniać program o konkurencje kobiece, a od lat siedemdziesiątych – o robiące karierę współczesne sporty, a także, pod naciskiem krajów Azji, o dalekowschodnie sporty walki.