Marcin Jańczuk z agencji Polanowscy Nieruchomości zna wymagania klientów: – Dom do remontu, na przykład z lat 60., można kupić stosunkowo tanio, ale koszty jego utrzymania będą nawet kilka razy wyższe niż nowo zbudowanego. Dla klientów ważne jest, jaki budynek ma system ogrzewania, w jakiej powstał technologii. Szukają domów, w których wydatki na energię będą możliwie niskie. Wybór znacznie ułatwią świadectwa charakterystyki energetycznej, które będą miały wszystkie sprzedawane nieruchomości.
Wydawanie takich świadectw, nazywanych też certyfikatami albo paszportami budynków, zapowiada nowelizacja prawa budowlanego uchwalona na jednym z ostatnich posiedzeń poprzedniego Sejmu (19 września 2007 r.). Dyrektywa Europejska 2002/91/WE zobowiązująca kraje członkowskie do wprowadzenia takich regulacji weszła w życie 4 stycznia 2006 r. My mamy na razie tylko ustawę, bez aktów wykonawczych, które są dopiero przygotowywane.
Świadectwa pokazują, jakie jest zapotrzebowanie domu na energię zużywaną do ogrzewania, zaopatrzenia w ciepłą wodę, wentylację, klimatyzację, a w budynkach użyteczności publicznej także na oświetlenie (w przeliczeniu na kWh na metr kw. w ciągu roku). W Polsce w obliczeniach nie będzie uwzględniana klimatyzacja, na razie rzadkość w naszych domach. Wyniki mają być skonfrontowane z tzw. budynkiem referencyjnym, spełniającym wymagania, które zostaną określone w rozporządzeniu ministra budownictwa lub infrastruktury. Finał to zapisanie w świadectwie klasy energetycznej budynku i danych, na podstawie których została ustalona.
W krajach UE takich klas jest na ogół siedem. Są oznaczone literami od A do G. Ale bywa także dziewięć. Dyrektywa pozostawia krajom członkowskim wolną rękę w określaniu zawartości świadectw. Powód jest oczywisty: start zaczyna się z bardzo zróżnicowanych poziomów.