Coraz bardziej niezrozumiałe staje się pana wstrzymywanie się z wyraźną deklaracją: tak, chcę być prezydentem przez drugą kadencję, podjąłem decyzję o starcie w wyborach.
Odpowiedź czysto formalna byłaby taka: nie ma terminu wyborów, nie ma nawet ordynacji. Trudno więc budować kalendarz własnych działań. Jest jednak również powód o innym charakterze: Polska nie jest jeszcze ustabilizowaną demokracją, w której wszystkie reguły są jasne, także reguły dotyczące tego, jak połączyć kampanię z pełnieniem funkcji prezydenta. Uważam więc, że im później kampanię rozpoczyna urzędujący prezydent, tym lepiej. Kampania ma też swoją stylistykę, na przykład inny, mniej dyplomatyczny musi być język wypowiedzi. Tak naprawdę jednak, kwestia tego, kto wystartuje w wyborach, musi być rozstrzygnięta przede wszystkim przez moich ewentualnych konkurentów. To oni mają problem, to oni muszą się określić, powiedzieć, z jakim programem chcą stanąć do rywalizacji. Za sukces mojej prezydentury mogę uznać dziś to, że większe niż ja kłopoty mają moi konkurenci.
Mówi więc pan: tak, wystartuję, chcę być prezydentem.
Tak jest, myślę o ponownym kandydowaniu i nie widzę żadnych politycznych scenariuszy, które mogłyby wpłynąć na moją decyzję.
Wokół jakich problemów powinna się więc toczyć kampania wyborcza, aby nie była kampanią pustych obietnic i nie wkraczała w sprawy, które zrealizować może tylko rząd.
Strategicznym i pierwszoplanowym naszym celem jest członkostwo w Unii Europejskiej i wszystkie działania winny być temu podporządkowane, zwłaszcza że pole jest tu bardzo szerokie. Druga sprawa to polska demokracja. Jest ona w lepszym stanie niż dziesięć lat temu, ale ma dwie istotne słabości, do których zaliczam stan władzy sądowniczej i poszanowania dla prawa oraz zagrożenie instytucji państwa partyjnym egoizmem, brakiem kompetencji i korupcją.