Angielskie słowo fusion oznacza stapianie się, zlewanie, łączenie. W dizajnie to zestawianie w sposób zaskakujący elementów, które na pozór wydają się zupełnie do siebie nie pasować jak budyń do wędzonego węgorza. Ale we współczesnym wzornictwie i architekturze wnętrz nie o jakieś przypadkowe asocjacje chodzi. Do sprawy trzeba podchodzić ostrożnie, z wyczuciem i znajomością rzeczy, bo supermodny fusion bardzo łatwo może się przerodzić w superobciachowy kicz.
Bezstyl?
Pierwszeństwo w wylansowaniu dizajnerskiego nowego stylu-bezstylu fachowcy dość zgodnie przypisują słynnemu projektantowi Phillipowi Starcowi, autorowi mebla Louis Ghost; plastikowemu fotelowi przydał on klasyczną, wyrafinowaną formę Ludwika XVI. Pomysł ten powtórzył w serii foteli Miss Lacy, dla odmiany łącząc nowoczesną sylwetkę z metalową, ażurową dekoracją, jak z XVIII-wiecznej bramy, prowadzącej na pałacowy podjazd. Albowiem najbardziej charakterystyczną cechą przedmiotów w stylu fusion jest zderzanie szlachetnych materiałów z prostą, a niekiedy wręcz prostacką formą, bądź – na odwrót – tworzenie wyrafinowanych obiektów z materii uważanych za banalne, a nawet prymitywne. A więc na przykład wykonana ze szlachetnej porcelany tacka do złudzenia przypomina te papierowe z hipermarketu, stosowane powszechnie podczas niedzielnego grillowania. Czy kubek, jak prymitywna musztardówka, tyle że wyprodukowany z kryształu, barokowe żyrandole z plastiku czy wyrafinowane kanapy i fotele obite wyblakłym materiałem lub z drewnianymi nóżkami, osmolonymi i nadpalonymi, jakby wprost wyjętymi z ogniska. Istnieje nawet cały kierunek we współczesnym dizajnie, w którym tak się projektuje meble, by od nowości wyglądały, jakby wyszły spod ręki pijanego i niedouczonego stolarza.
Przedmioty w stylu fusion ukrywają jeszcze więcej niespodzianek.