Francuski lekarz Alain Bombard, badając przebieg katastrofy „Titanica”, dokonał szczególnego odkrycia: większość rozbitków umierała przedwcześnie, w warunkach umożliwiających przetrwanie. Według zgromadzonych przez niego danych, co czwarta ofiara umierała już po wyłowieniu przez spieszące z pomocą statki. Gdy po trzech godzinach przybyła pierwsza pomoc, w szalupach ratunkowych znajdowali się już i zmarli rozbitkowie, i osoby dotknięte pomieszaniem zmysłów. Jak zauważył Bombard, pomiędzy dotkniętymi szaleństwem nie było ani jednego dziecka.
Lekarz postanowił udowodnić, że nie tyle niekorzystne warunki zabijają ludzi, ile rozpacz i zwątpienie. Wsiadł do łodzi ratunkowej i wypłynął. Przez 65 dni przebywał na pełnym oceanie, odżywiając się tym, co oferuje morze. Dopiero po 23 dniach podróży pił słodką wodę z deszczu, wcześniej – płyn wyciśnięty z ryb. Bombard nie był rekordzistą. Najdłużej – 133 dni – przeżył na tratwie młody steward Poom Lim, którego statek został storpedowany na Atlantyku w 1942 r.
O kryzysie psychicznym
Tak więc prawdziwym podejrzanym staje się kryzys psychiczny – stan pojawiający się w sytuacji stresowej (konfliktowej lub frustrującej), gdy zostają zagrożone ważne, wyznawane przez nas wartości. Na początku, gdy trudne doświadczenie zostaje dostrzeżone, człowiek stara się bez powodzenia rozwiązać problem dotychczas stosowanymi sposobami. W efekcie doznawanych porażek wzrasta napięcie, myślenie staje się stereotypowe, pozbawione twórczej inwencji; człowiek zaczyna się szamotać. W następnym etapie, gdy poziom napięcia niebezpiecznie wzrasta, staramy się maksymalnie zmobilizować wszystkie siły, zużywamy wszelkie zasoby, którymi dysponujemy. Oczywiście ten stan nie może trwać wiecznie i bez względu na to, czy pokonaliśmy trudność, czy też nie, nasze zasoby wyczerpują się, napięcie opada i – niezależnie od wyniku – pojawia się wyczerpanie fizyczne oraz psychiczne.