Przez miesiąc po wyborach do Parlamentu Europejskiego partie biorące w nich udział dokonywały mniej lub bardziej widowiskowych rozrachunków. Za rozliczenie PiS, a właściwie Jarosława Kaczyńskiego, wziął się Zbigniew Ziobro uskrzydlony liczbą zdobytych głosów, atakując współpracowników prezesa za nietrafioną kampanię. Na razie skarcony przycichł, ale może to być cisza przez burzą. Nie znikli jego stronnicy, nie zmniejszyły się jego ambicje. Zmieniła się taktyka: zamiast jawnego buntu – udawana pokora. Ale pewne sukcesy już ma.
Współodpowiedzialny za kampanię Adam Bielan publicznie przyznaje, że kampanię trzeba jednak ocenić, bowiem zmiana założeń, polegająca na zastąpieniu subtelniejszej gry „na kryzys” prostą agresją, przyczyniła się do słabszego, niż oczekiwano wyniku. Bielan próbuje ucieczki do przodu – on chciał wykorzystywać kryzys. To Jacek Kurski (coraz częściej łączony z Ziobrą) postawił na agresję. Będzie zatem specjalny zjazd, władza prezesa, choć oczywiście niezagrożona, ma zostać jednak w statucie ograniczona. PiS ma być bardziej demokratyczne, ale jednocześnie niepozbawione charyzmatycznego lidera. Dla większości charyzmatyczny jest bezdyskusyjnie Kaczyński, dla sporej grupy charyzmatyczny jest również Ziobro. Na razie strony są sobie potrzebne i będą trwały razem. Efektem: połączenie obu strategii. To widać w zachowaniu posłanki Wróbel z komisji śledczej, ale również tak zwanych „aniołków Kaczyńskiego”, pań mających jeszcze niedawno ocieplać wizerunek prezesa, a dziś przydających mu kłótliwości.
W SLD Grzegorzowi Napieralskiemu udało się wreszcie pozbyć szefa klubu parlamentarnego Wojciecha Olejniczaka i skupić całą władzę. A w wyborach udowodnić, że to jednak logo SLD ciągle jeszcze ma wartość wyliczalną na 10 do 12 proc.