Archiwum Polityki

Skuleni w kulli

Spytaj Albańczyka, o co chcesz: politykę, stan dróg, formę narodowej drużyny piłkarskiej, jego ulubiony sposób spędzania wakacji, a usłyszysz o sile tradycji, Hodży, Skanderbegu i pięciu

Z czwórki rodzeństwa tylko Hana została w Bogë, maleńkiej wsi leżącej w najbardziej deszczowym i śnieżnym zakątku Albanii. W zielonej dolinie, otoczonej szczytami Alp Północnoalbańskich, pada przynajmniej przez 300 dni w roku, co albańskie służby meteorologiczne mierzą w stacji badawczej, którą postawiły w winnicy ojca Hany, Preka Ulaja. Rodzeństwo Hany – dwie siostry i brat – już dawno wyniosło się do słonecznych Włoch. Bardziej niż przed pogodą uciekali przed brakiem perspektyw. Gospodarstwo Preka, na które składa się krowa, koza, parę kur, kilka krzaków winorośli, szopa do destylowania winogronowej raki i trochę wysokogórskich łąk, nie wyżywiłoby całej rodziny. Samo Bogë oferuje niewiele więcej. Turyści tu raczej nie zaglądają, skutecznie odstrasza ich dzikość miejscowych gór, bliskość Kosowa, brak schronisk, pogotowia górskiego, znaków na szlakach oraz samych szlaków. Jeśli już ktoś wędruje, to po ścieżkach wydeptanych przez owce i ich pasterzy. No i rzadko szuka noclegu we wsi.

By wyrwać się z deszczowego Bogë, Hana musi wyjść za mąż. Jest już zaręczona, przy czym zgodnie ze starym zwyczajem przyszłego męża wskazał jej Prek. W tej okolicy aranżowane małżeństwa nie są niczym niezwykłym. Dlatego Hana nie protestowała, gdy dowiedziała się, że wyjdzie za syna przyjaciela Preka z sąsiedniej wsi. Nie miało znaczenia, że chłopak mieszkał w USA i narzeczeni słabo się znali. Klamka zapadła, bo ich ojcowie przyrzekli, że pożenią swe dzieci. Na dodatek zaręczyny skwitowali besą, albańską przysięgą.

Besa, która może dotyczyć wszystkiego, jest świętością,

żadne tam obiecanki cacanki w rodzaju naszego słowa honoru. Dostajesz besę i możesz być pewien – słowo zostanie dotrzymane.

Polityka 29.2009 (2714) z dnia 18.07.2009; Świat; s. 82
Reklama