Instytucje europejskie to prawdziwa twierdza. Sama Komisja Europejska zatrudnia około 34 tys. pracowników. Paradoksalnie to międzynarodowe i międzykulturowe środowisko zostało wpisane w hermetyczny, a nie – jak mogłoby się wydawać – otwarty model organizacji. Korporacyjny w naturze, niezwykle sformalizowany system ma w sobie niewiele elastyczności. Sprawne poruszanie się w gigantycznej sieci wymaga poznania rządzących w niej reguł gry.
Najpierw barierą jest wejście do systemu poprzedzone długotrwałym, mozolnym i relatywnie trudnym procesem rekrutacyjnym. Gra wydaje się warta świeczki, ponieważ pokonanie tego etapu zapewnia niemal dożywotnią stabilizację: precyzyjnie sformułowaną ścieżkę kariery i doskonałe warunki finansowo-socjalne. Wbrew pozorom to prosty mechanizm. Oferując idealne warunki, firma wiąże pracownika na całe życie.
Sytuacja Polski na tle nowych krajów członkowskich wygląda stosunkowo korzystnie. Do 2010 r. Komisja Europejska zamierza zatrudnić 1341 naszych obywateli, co stanowi 5,5 proc. ogółu tam zatrudnionych. Polacy będą największą grupą pracowników z nowych państw, dla których przewidziano 3900 stanowisk. Po osiągnięciu tego pułapu Polska będzie miała reprezentację porównywalną z tą, którą ma Wielka Brytania po 35 latach członkostwa. Zatrudnienie nie jest jednak automatyczne. Wykorzystanie szansy wymaga dobrze przemyślanej strategii gwarantującej silną reprezentację kraju w Brukseli bez uszczerbku dla administracji krajowej. Czy udało nam się zrealizować te założenia?
Według danych ze stycznia 2009 r., stopień wykorzystania puli dla obywateli Polski kształtuje się na poziomie 75 proc. To dobry wynik, ale problem tkwi w strukturze zatrudnienia. Zdecydowana większość Polaków znajduje się wciąż na początku ścieżki kariery.