W nominacjach od kilku lat powtarzają się te same kandydatury – to znak, że niestety nie ma wielu nowych postaci w literaturze. Jednak w tym roku pojawiły się przynajmniej dwa nowe nazwiska, które warto zapamiętać – Piotr Paziński, nominowany za nowelę „Pensjonat”, i Małgorzata Rejmer, która zadebiutowała powieścią „Toksymia” i niewiele zabrakło, by znalazła się wśród nominowanych. Paziński, zanim dał się poznać jako pisarz, wydał książkę o „Ulissesie” Joyce’a i przewodnik po jego rodzinnym Dublinie. „Pensjonat” zaś to pięknie napisana i wieloznaczna opowieść o miejscu pod Warszawą, gdzie przez lata spędzali wakacje starzy Żydzi. W tej książce przeszłość splata się z teraźniejszością, wraca to, co znikło na zawsze. Ten pierwszy w Polsce głos trzeciego pokolenia po Holocauście brzmi bardzo mocno.
W tym roku, podobnie jak i w poprzednich, wśród nominowanych znalazł się Jacek Dukaj, który swoją baśnią, a właściwie horrorem zatytułowanym „Wroniec”, udowodnił, że czuje się swobodnie niemal w każdym gatunku literackim. „Wroniec” to opowieść o stanie wojennym oglądanym oczami chłopca Adasia. Stan wojenny – pojawiający się ostatnio w wielu polskich filmach – jest słabo obecny w literaturze. „Wroniec” tworzy bardzo ciekawy i fantasmagoryczny obraz tego czasu (można go czytać i oglądać – ilustracje stworzył Jakub Jabłoński). Krytycy docenili w tym roku także Agnieszkę Drotkiewicz i jej trzecią powieść „Teraz”. Samotna bohaterka Drotkiewicz to postać charakterystyczna dla naszych czasów – tęskni za prawdziwym życiem, a jego substytutem staje się dla niej jedzenie.
Wszystkie nominowane książki są krótkie – to raczej nowele niż powieści. W szybkich czasach powstają przede wszystkim niezbyt długie opowieści, które – tak jak te nominowane – nadają się za to do wielokrotnej lektury.