Przed gmachem Armery Hall kłębi się brodaty, odziany w czarne kapoty tłum. Dookoła światła policyjnych radiowozów, uzbrojeni po zęby żołnierze sił specjalnych i agenci w cywilu. Malutki kawałek Brooklynu wokół Union Street, Bedford Avenue i Eastern Parkway to tego wieczoru jedno z najlepiej strzeżonych miejsc w Stanach Zjednoczonych.
Po chwili morze czarnych chasydzkich kapeluszy wlewa się do zastawionej stołami hali. Białe obrusy, lśniąca zastawa, rzędy telebimów. Sędziwy rabin Moisze Kotlarski zaczyna od przypomnienia wielkiego wydarzenia, jakim 70 lat temu było przybycie z Europy do USA szóstego rebego Chabadu, który zapoczątkował edukację Żydów, mającą uchronić ich przed zgubnymi skutkami asymilacji; mówi także o siódmym – Menachemie Mendlu Schneersonie, zwanym po prostu Rebe – wierzącym, że każdy żyjący w najodleglejszym zakątku Ziemi Żyd powróci do swoich korzeni, jeśli tylko stworzy mu się do tego sposobność.
Rabin Kotlarski przywołuje 1951 r., w którym Rebe wyprawił w świat pierwszego wysłannika, oraz sześć kolejnych dekad, w czasie których skromna inicjatywa Chabadu rozrosła się do rozmiarów imperium złożonego z 4 tys. shluchim, rozsianych od Alaski po Patagonię, od Kapsztadu po Kazachstan i Nową Zelandię, od Hongkongu, Pekinu i Tokio po Tibilisi, Dniepropietrowsk i Warszawę. Łamiącym się głosem wspomina dwójkę wysłanników zamordowanych w Bombaju podczas ataku islamskich terrorystów na tamtejszy Dom Chabadu i podkreśla, że w obecnym trudnym czasie globalnego kryzysu żaden Dom Chabadu na świecie nie został zamknięty, a żaden wysłannik nie przerwał swojej misji. – Jestem pewien, że natchnieni wizją Rebego wysłannicy nie ustaną w swoich wysiłkach aż do chwili, gdy świat będzie ostatecznie gotowy na przyjście Mesjasza – kończy, wywołując gwałtowny entuzjazm zgromadzonych.