Przesmutny świat Janáčka

8 maja 2010

●●●●●○

Muzyka opery „Katia Kabanowa” Leoša Janáčka nie jest lekka ani łatwa. Pełna melancholii, ilustruje sytuację bez wyjścia, w jakiej znajdują się główni bohaterowie: Katia, kobieta namiętna, dusząca się w małżeństwie, jej ukochany Borys, rezydent u zgorzkniałego wuja Dikoja, jej starszy mąż Tichon, zdominowany przez matkę tyrankę zwaną Kabanichą. Cały czas jest jasne: to się musi źle skończyć. David Alden, wystawiając dzieło w warszawskiej Operze Narodowej (w koprodukcji z English National Opera), zbudował z pomocą autora scenografii Charlesa Edwardsa świat depresyjny, skrzywiony (pochyła podłoga, nierówne ściany), w minimalistycznych dekoracjach. Do narysowania dramatu więcej nie potrzeba, zwłaszcza jeśli śpiewacy są tak znakomici nie tylko pod względem głosów, ale i aktorstwa. Najbardziej przejmująca jest Wioletta Chodowicz w roli tytułowej; partnerują jej Rafał Bartmiński jako Borys, Paweł Wunder jako Tichon i jedyna Czeszka w spektaklu – Jitka Zerhauová jako Kabanicha. Dobre też są role poboczne: Kudriasz (Karol Kozłowski) i Warwara (Elżbieta Wróblewska), a także chór oraz orkiestra kierowana przez czeskiego dyrygenta Tomáša Hanusa, zwycięzcę katowickiego konkursu dyrygenckiego sprzed 10 lat.

Dorota Szwarcman

Polityka 19.2010 (2755) z dnia 08.05.2010; Kultura; s. 47

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.