Janina Paradowska
Galerie

Magellan

Najbliższa galaktyka - jeszcze bliżej

11 marca 2013
Wielki i Mały Obłok Magellana. Wielki leży bliżej niż Mały. Masa Wielkiego to 20 miliardów Słońc. Małego to kilkaset milionów. Zdjęcie pochodzi z okolicy teleskopu VLT na Atakamie w Chile. Wielki i Mały Obłok Magellana. Wielki leży bliżej niż Mały. Masa Wielkiego to 20 miliardów Słońc. Małego to kilkaset milionów. Zdjęcie pochodzi z okolicy teleskopu VLT na Atakamie w Chile. Y. Beletsky / ESO
Wielki Obłok Magellana - nieregularna i karłowata galaktyka nieba południowego, orbitująca wokół naszej Mlecznej Drogi - znajduje się w odległości 162 980 lat swietlnych. Wyliczył tak międzynarodowy zespół astronomów, korzystający z kilku teleskopów naziemnych - m in. na Hawajach i w Chile. Pomiar dystansu charakteryzuje się dokładnością do 2 proc. Dotychczas sądzono, że Wielki Obłok Magellana leży dalej - ok 200 tys lat świetlnych. Tak dokładny pomiar ma duże znaczenie dla badaczy nieba, gdyż może być wykorzystywany jako stała służąca do wyznaczania innych odległości kosmicznych oraz tempa rozszerzania się naszego lokalnego Wszechświata. Poza tym, że galaktyka ta jest bardzo blisko ma ona też dodatkowe walory. Obserwuje się w niej bardzo nasilone procesy gwiazdotwórcze, które pozwalają uczonym sledzić zjawisko narodzin i ewolucji gwiezdnych populacji. Oto Wielki Obłok Magellana.
Wielki Obłok Magellana. Zdjęcie składa się z obrazu w podczerwieni i ujęcia optycznego. Pozchodzi z teleskopu kosmicznego Spitzer. Niebieskie obszary to formacje starszych gwiazd. Czerwone i brązowe to mgławice oświetlone promieniowaniem gwiezdnym.M. Meixner (STScI) and the SAGE Legacy Team/NASA/JPL - Caltech Wielki Obłok Magellana. Zdjęcie składa się z obrazu w podczerwieni i ujęcia optycznego. Pozchodzi z teleskopu kosmicznego Spitzer. Niebieskie obszary to formacje starszych gwiazd. Czerwone i brązowe to mgławice oświetlone promieniowaniem gwiezdnym.
Wielki Obłok posiada liczne bąble rozżarzonego gazu. Jeden z największych - LHA 12-N 11 -  ma średnicę około 1000 lat świetlnych. Jego kształt i barwa dowodzą, że rodzi sie w nim mnóstwo nowych gwiazd. Zdjęcie z telskopu Hubblea.Jesus Maiz Apellaniz/ESA/NASA Wielki Obłok posiada liczne bąble rozżarzonego gazu. Jeden z największych - LHA 12-N 11 - ma średnicę około 1000 lat świetlnych. Jego kształt i barwa dowodzą, że rodzi sie w nim mnóstwo nowych gwiazd. Zdjęcie z telskopu Hubblea.
Mały Obłok Magellana. Leży 210 tys. lat świetlnych od nas. Na zdjęciu region formacji gwiazd oznaczony symbolem NGC 346. Zawiera wiele masywnych gwiazd i gromad gwiezdnych. Ma średnicę ok. 200 lat świetlnych.ESO Mały Obłok Magellana. Leży 210 tys. lat świetlnych od nas. Na zdjęciu region formacji gwiazd oznaczony symbolem NGC 346. Zawiera wiele masywnych gwiazd i gromad gwiezdnych. Ma średnicę ok. 200 lat świetlnych.
Mgławica Tarantula w Wielkim Obłoku. Jej świetliste ramiona przypominaja nogi pająka, stąd nazwa. To najbardziej aktywny, gwiazdotwórczy rejon w całej Grupie Lokalnej, czyli gromadzie galaktyk, do których należy też nasza Mleczna Droga.M.-R. Cioni/VISTA Magellanic Cloud Survey/ESO Mgławica Tarantula w Wielkim Obłoku. Jej świetliste ramiona przypominaja nogi pająka, stąd nazwa. To najbardziej aktywny, gwiazdotwórczy rejon w całej Grupie Lokalnej, czyli gromadzie galaktyk, do których należy też nasza Mleczna Droga.
Wielki Obłok Magellana. Ogromna otoczka gazowa będąca pozostałością po eksplozji supernowej. Ma śrdenice 23 lat świetlnych i rozszerza się z prędkością 18 milionów km/h.NASA/ESA/Hubble Heritage Team Wielki Obłok Magellana. Ogromna otoczka gazowa będąca pozostałością po eksplozji supernowej. Ma śrdenice 23 lat świetlnych i rozszerza się z prędkością 18 milionów km/h.
Koncentracja gorącego gazu LHA 120-N 11 w Wielkim Obłoku Magellana. Bliższe ujęcie.ESA/NASA Koncentracja gorącego gazu LHA 120-N 11 w Wielkim Obłoku Magellana. Bliższe ujęcie.
Obłoki biorą swoją nazwę od Ferdynanda Magellana, który obserwował je podczas swojej wyprawy dookoła świata. Znane były jednak też starożytnym astronomom arabskim oraz Aborygenom.S. Brunier/ESO Obłoki biorą swoją nazwę od Ferdynanda Magellana, który obserwował je podczas swojej wyprawy dookoła świata. Znane były jednak też starożytnym astronomom arabskim oraz Aborygenom.
Mgławica Tarantula. Jej struktura jest częściowo uformowana wpływem wybuchu gwiazdy supernowej NGC 2060. To wąskie struktury gazu i pyłu widoczne w lewej części ujęcia.  Telskop Hubblea.ESA/NASA Mgławica Tarantula. Jej struktura jest częściowo uformowana wpływem wybuchu gwiazdy supernowej NGC 2060. To wąskie struktury gazu i pyłu widoczne w lewej części ujęcia. Telskop Hubblea.
  • eksploracja Kosmosu
Janina Paradowska

Reklama
POLITYKA
Prenumerata Inpost Subskrypcja
Facebook Twitter Instagram

Nasze wydawnictwa

wydanie polityka
wydanie polityka
wydanie specjalne
wydanie specjalne
wydanie pomocnik historyczny
wydanie pomocnik historyczny
wydanie pulsar świat nauki
wydanie pulsar świat nauki
wydanie pulsar wiedza i życie
wydanie pulsar wiedza i życie
  • Redakcja Polityki
  • Biuro reklamy
  • Napisz do redakcji
  • BOK dla subskrybentów
  • O Polityce
  • Regulamin serwisu
  • Zasady publikacji komentarzy
  • Polityka prywatności
  • Polityka RODO
  • Informacje dla akcjonariuszy
  • Ustawienia cookie

Aplikacje Polityki

iOS i Android
iOS i Android
W aplikacjach publikujemy pełne wydania tygodnika POLITYKA oraz nasze pisma.

 

Aplikacja Fiszki fiszki
Fiszki Polityki
Aplikacja dla zabieganych z newsami ze świata nauki, technologii i kultury.
  • Pulsar
  • Polityka Insight
  • Leśniczówka Nibork
  • Projekt: Cogision, Ładne Halo
  • Wykonanie: Vavatech
  • Prawa autorskie © POLITYKA Sp. z o.o. S.K.A.