Wiosna zaczyna się ok. 20 marca, w dniu równonocy wiosennej. Data zależy od ruchu punktu Barana – w XX wieku wiosna rozpoczynała się 21 marca, w ostatnich latach (i to się nie zmieni aż do końca stulecia) wypada 20, z wyłączeniem lat przestępnych.

Przygotowywanie Marzanny. Zwyczaj kultywowano, żeby przyspieszyć wiosnę i zapewnić urodzaj. Duchowni podobnych rytuałów zakazywali (pierwsze próby podejmowali już w 1420 r.), ale – jak widać – bezskutecznie.

Kukłę wykonywano zwykle ze słomy i zdobiono wedle uznania.

W kulturze słowiańskiej obrzęd topienia Marzanny łączy się z tzw. Świętem Jarym. Żeby przepędzić zimę, należało tańczyć, śpiewać, słowem – bez ustanku hałasować.

Obowiązywały stroje ludowe. Tu chłopcy.

A tu dziewczęta.

Marzanna w całej okazałości wydaje ostatnie tchnienie zimy.

I wreszcie dopełnia się jej los.

Wiosną mieszkańcy miast i wsi szczególnie dbali też o porządek. To przede wszystkim o tej porze roku oddawano Matce Ziemi należny jej szacunek.

W ramach akcji „Wiosna Czynów” w latach 80. budowano m.in. drogi.

Mieszkańcy przesypywali piach – budowa dróg w toku. Dziś podobne inicjatywy podejmuje się rzadko.

Ta sama akcja – wycinanie drzew.

„Podaj cegłę”?

Porządkowanie ulic, chodników i dróg.

A po pracy – odpoczynek przy ognisku.

Rok 1969 i zachęta do hucznego celebrowania wiosny.

... lub raczej – do zakupowego szaleństwa.

Flora – personifikacja wiosny – rzeźba w warszawskim Ogrodzie Saskim. Ukoronowana kwiatami, jest boginią wszystkiego, co kwitnie.

Most Śląsko-Dąbrowski w latach 70. Wiosenne kukły trafiały przede wszystkim do Wisły.

I odwieczne pytanie – czy Marzanna skutecznie odegna zimę?