10. „Zrób siebie”, reż. Marta Ziółek, Komuna// Warszawa.
„Między siłownią, imprezą techno a korporacyjnym kościołem mindfulness” – jak piszą twórcy ironiczno-gorzkiego show z pogranicza tańca, sztuk wizualnych i pokazu mody – wykuwa się współczesny człowiek.

9. „Wszystko o mojej matce”, reż. Michał Borczuch, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie.
Osobista opowieść o zmarłych matkach połączona z przefiltrowanymi przez film Almodóvara pytaniami o rolę sztuki w (re)konstruowaniu naszej pamięci, budowaniu tęsknoty i łagodzeniu jej.

Recenzja spektaklu do przeczytania tutaj.

8. „Matki i synowie”, reż. Krystyna Janda, Teatr Polonia w Warszawie.
Janda w poruszającej roli reprezentantki rodziców, którzy nie potrafią pokonać egoizmu każącego w dzieciach widzieć realizację własnych marzeń.

Więcej na temat spektaklu „Matki i synowie” przeczytacie tutaj.

7. „Henrietta Lacks”, reż. Anna Smolar, Centrum Nauki Kopernik i Nowy Teatr w Warszawie.
Udana próba przypomnienia postaci dawczyni komórek Hela, w której znalazło się miejsce na wykład z medycyny, show Oprah Winfrey z pytaniami z bioetyki, a także śpiew i taniec.

Anna Smolar, reżyser spektaklu „Henrietta Lacks”, nominowana jest do Paszportów POLITYKI 2016 w kategorii Teatr. O niej oraz o jej sztuce możecie przeczytać tutaj.

6. „Artyści” Pawła Demirskiego i Moniki Strzępki, TVP2.
Serial o podzielonym teatrze i takiejże Polsce, które jednoczy wspólny wróg: kapitalizm i korupcja. Z zapowiedzią rewolucji w fantasmagorycznym finale.

Zajrzyjcie także tu, by dowiedzieć się więcej na temat „Artystów”.

5. „Kosmos”, reż. Krzysztof Garbaczewski, Stary Teatr w Krakowie.
Gombrowicz o szukaniu sensu w chaosie rzeczywistości, teoriach spiskowych i fabrykowaniu potwierdzających je dowodów. Aktualne.

Recenzję spektaklu Krzysztofa Garbaczewskiego przeczytacie tutaj.

4. „Żelazne waginy” Michała Walczaka i Macieja Łubieńskiego, Kluboteatr Dzika Strona Wisły w Warszawie.
Z humorem, na punkową i feministyczną nutę o m.in. rewolucji matek, strachu klasy średniej przed pisowską dyktaturą i nowym bohaterze lewicy – papieżu Franciszku.

Recenzję spektaklu „Żelazne waginy” znajdziecie tutaj.

3. „Biała siła, czarna pamięć”, reż. Piotr Ratajczak, Teatr Dramatyczny w Białymstoku.
Zawieszone nad sceną białe wiatraczki, kręcąc się, wyglądają jak swastyki. Wietrzyku, który robią, nie widać, a wywołuje ciarki. Tak samo działa ideologia narodowo-katolicka, w Białymstoku i w Polsce.

O sztuce Piotra Ratajczaka możecie przeczytać tu.

2. „Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy” Jolanty Janiczak i Wiktora Rubina, Teatr Polski w Bydgoszczy.
O tym, że w haśle rewolucji francuskiej „wolność, równość, braterstwo” zapomniano o siostrzeństwie i ten błąd wciąż na nowo trzeba naprawiać.

Więcej na temat spektaklu tutaj.

1. „Dziady”, reż. Michał Zadara, Teatr Polski we Wrocławiu.
Pierwsza w historii inscenizacja bez skracania tekstu wieszcza trwa 14 godzin i dowodzi, że Mickiewicz nie tylko wielkim poetą był, ale też scenarzystą współczesnej polskiej rzeczywistości, z powstającymi z grobu upiorami i niekończącą się narodową vendettą.

O tym niezwykłym widowisku w reżyserii Michała Zadary przeczytacie tu.