Janina Paradowska
Galerie

10 najlepszych polskich spektakli 2016 roku

29 grudnia 2016
tu, by dowiedzieć się więcej na temat „Artystów”."> 6. <b>„Artyści”</b> Pawła Demirskiego i Moniki Strzępki, TVP2. <br/> Serial o podzielonym teatrze i takiejże Polsce, które jednoczy wspólny wróg: kapitalizm i korupcja. Z zapowiedzią rewolucji w fantasmagorycznym finale. <br></br> Zajrzyjcie także <a href=tu, by dowiedzieć się więcej na temat „Artystów”." mmid="20097476" /> tu, by dowiedzieć się więcej na temat „Artystów”."> 6. „Artyści” Pawła Demirskiego i Moniki Strzępki, TVP2.
Serial o podzielonym teatrze i takiejże Polsce, które jednoczy wspólny wróg: kapitalizm i korupcja. Z zapowiedzią rewolucji w fantasmagorycznym finale.

Zajrzyjcie także tu, by dowiedzieć się więcej na temat „Artystów”. Maria Wytrykus / materiały prasowe
Pora na teatralne podsumowanie 2016 roku. Wybór był bardzo trudny, bo w świecie spektakli działo się całkiem sporo. 10 propozycji, które możecie zobaczyć, znalazło się w autorskim podsumowaniu Anety Kyzioł. Kolejność oczywiście nie jest przypadkowa. Jesteśmy bardzo ciekawi, czy Wasze ulubione spektakle znalazły się na podobnych miejscach!

O 10 najlepszych polskich spektaklach 2016 roku możecie przeczytać także tutaj.
10. „Zrób siebie”, reż. Marta Ziółek, Komuna// Warszawa. „Między siłownią, imprezą techno a korporacyjnym kościołem mindfulness” – jak piszą twórcy ironiczno-gorzkiego show z pogranicza tańca, sztuk wizualnych i pokazu mody – wykuwa się współczesny człowiek.Komuna// Warszawa/mat. pr. 10. <b>„Zrób siebie”</b>, reż. Marta Ziółek, Komuna// Warszawa. <br/> „Między siłownią, imprezą techno a korporacyjnym kościołem mindfulness” – jak piszą twórcy ironiczno-gorzkiego show z pogranicza tańca, sztuk wizualnych i pokazu mody – wykuwa się współczesny człowiek.
9. „Wszystko o mojej matce”, reż. Michał Borczuch, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie. Osobista opowieść o zmarłych matkach połączona z przefiltrowanymi przez film Almodóvara pytaniami o rolę sztuki w (re)konstruowaniu naszej pamięci, budowaniu tęsknoty i łagodzeniu jej. Recenzja spektaklu do przeczytania tutaj.Klaudyna Schubert/materiały prasowe 9. <b>„Wszystko o mojej matce”</b>, reż. Michał Borczuch, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie. <br/> Osobista opowieść o zmarłych matkach połączona z przefiltrowanymi przez film Almodóvara pytaniami o rolę sztuki w (re)konstruowaniu naszej pamięci, budowaniu tęsknoty i łagodzeniu jej. <br></br> Recenzja spektaklu do przeczytania <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1662792,1,recenzja-spektaklu-wszystko-o-mojej-matce-rez-michal-borczuch.read"><b>tutaj</b></a>.
8. „Matki i synowie”, reż. Krystyna Janda, Teatr Polonia w Warszawie. Janda w poruszającej roli reprezentantki rodziców, którzy nie potrafią pokonać egoizmu każącego w dzieciach widzieć realizację własnych marzeń. Więcej na temat spektaklu „Matki i synowie” przeczytacie tutaj.Kasia Chmara-Cegiełkowska/materiały prasowe 8. <b>„Matki i synowie”</b>, reż. Krystyna Janda, Teatr Polonia w Warszawie. <br/> Janda w poruszającej roli reprezentantki rodziców, którzy nie potrafią pokonać egoizmu każącego w dzieciach widzieć realizację własnych marzeń. <br></br> Więcej na temat spektaklu „Matki i synowie” przeczytacie <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1660296,1,recenzja-spektaklu-matki-i-synowie-rez-krystyna-janda.read"><b>tutaj</b></a>.
7. „Henrietta Lacks”, reż. Anna Smolar, Centrum Nauki Kopernik i Nowy Teatr w Warszawie. Udana próba przypomnienia postaci dawczyni komórek Hela, w której znalazło się miejsce na wykład z medycyny, show Oprah Winfrey z pytaniami z bioetyki, a także śpiew i taniec. Anna Smolar, reżyser spektaklu „Henrietta Lacks”, nominowana jest do Paszportów POLITYKI 2016 w kategorii Teatr. O niej oraz o jej sztuce możecie przeczytać tutaj.Centrum Nauki Kopernik/mat. pr. 7. <b>„Henrietta Lacks”</b>, reż. Anna Smolar, Centrum Nauki Kopernik i Nowy Teatr w Warszawie. <br/> Udana próba przypomnienia postaci dawczyni komórek Hela, w której znalazło się miejsce na wykład z medycyny, show Oprah Winfrey z pytaniami z bioetyki, a także śpiew i taniec. <br></br> Anna Smolar, reżyser spektaklu „Henrietta Lacks”, nominowana jest do <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/paszporty"><b>Paszportów POLITYKI 2016</b></a> w kategorii Teatr. O niej oraz o jej sztuce możecie przeczytać <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/paszporty/1685700,1,teatr-nominowana-anna-smolar.read"><b>tutaj</b></a>.
5. „Kosmos”, reż. Krzysztof Garbaczewski, Stary Teatr w Krakowie. Gombrowicz o szukaniu sensu w chaosie rzeczywistości, teoriach spiskowych i fabrykowaniu potwierdzających je dowodów. Aktualne. Recenzję spektaklu Krzysztofa Garbaczewskiego przeczytacie tutaj.Przemek Krzakiewicz/Teatr Stary/materiały prasowe 5. <b>„Kosmos”</b>, reż. Krzysztof Garbaczewski, Stary Teatr w Krakowie. <br/> Gombrowicz o szukaniu sensu w chaosie rzeczywistości, teoriach spiskowych i fabrykowaniu potwierdzających je dowodów. Aktualne. <br></br> Recenzję spektaklu Krzysztofa Garbaczewskiego przeczytacie <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1684634,1,recenzja-spektaklu-kosmos-rez-krzysztof-garbaczewski.read"><b>tutaj</b></a>.
4. „Żelazne waginy” Michała Walczaka i Macieja Łubieńskiego, Kluboteatr Dzika Strona Wisły w Warszawie. Z humorem, na punkową i feministyczną nutę o m.in. rewolucji matek, strachu klasy średniej przed pisowską dyktaturą i nowym bohaterze lewicy – papieżu Franciszku. Recenzję spektaklu „Żelazne waginy” znajdziecie tutaj.Marek Zimakiewicz/materiały prasowe 4. <b>„Żelazne waginy”</b> Michała Walczaka i Macieja Łubieńskiego, Kluboteatr Dzika Strona Wisły w Warszawie. <br/> Z humorem, na punkową i feministyczną nutę o m.in. rewolucji matek, strachu klasy średniej przed pisowską dyktaturą i nowym bohaterze lewicy – papieżu Franciszku. <br></br> Recenzję spektaklu „Żelazne waginy” znajdziecie <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1673380,1,recenzja-spektaklu-zelazne-waginy-rez-michal-walczak-maciej-lubienski.read"><b>tutaj</b></a>.
3. „Biała siła, czarna pamięć”, reż. Piotr Ratajczak, Teatr Dramatyczny w Białymstoku. Zawieszone nad sceną białe wiatraczki, kręcąc się, wyglądają jak swastyki. Wietrzyku, który robią, nie widać, a wywołuje ciarki. Tak samo działa ideologia narodowo-katolicka, w Białymstoku i w Polsce. O sztuce Piotra Ratajczaka możecie przeczytać tu.Michał Kość/Agencja Wschód/Reporter 3. <b>„Biała siła, czarna pamięć”</b>, reż. Piotr Ratajczak, Teatr Dramatyczny w Białymstoku. <br/> Zawieszone nad sceną białe wiatraczki, kręcąc się, wyglądają jak swastyki. Wietrzyku, który robią, nie widać, a wywołuje ciarki. Tak samo działa ideologia narodowo-katolicka, w Białymstoku i w Polsce. <br></br> O sztuce Piotra Ratajczaka możecie przeczytać <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1658804,1,recenzja-spektaklu-biala-sila-czarna-pamiec-rez-piotr-ratajczak.read"><b>tu</b></a>.
2. „Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy” Jolanty Janiczak i Wiktora Rubina, Teatr Polski w Bydgoszczy. O tym, że w haśle rewolucji francuskiej „wolność, równość, braterstwo” zapomniano o siostrzeństwie i ten błąd wciąż na nowo trzeba naprawiać. Więcej na temat spektaklu tutaj.Tomasz Czachorowski/Polska Press/EAST NEWS 2. <b>„Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy”</b> Jolanty Janiczak i Wiktora Rubina, Teatr Polski w Bydgoszczy. <br/> O tym, że w haśle rewolucji francuskiej „wolność, równość, braterstwo” zapomniano o siostrzeństwie i ten błąd wciąż na nowo trzeba naprawiać. <br></br> Więcej na temat spektaklu <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1683006,1,recenzja-spektaklu-zony-stanu-dziwki-rewolucji-a-moze-i-uczone-bialoglowy-rez-wiktor-rubin.read"><b>tutaj</b></a>.
1. „Dziady”, reż. Michał Zadara, Teatr Polski we Wrocławiu. Pierwsza w historii inscenizacja bez skracania tekstu wieszcza trwa 14 godzin i dowodzi, że Mickiewicz nie tylko wielkim poetą był, ale też scenarzystą współczesnej polskiej rzeczywistości, z powstającymi z grobu upiorami i niekończącą się narodową vendettą. O tym niezwykłym widowisku w reżyserii Michała Zadary przeczytacie tu.Tomasz Hołod/POLSKAPRESSE 1. <b>„Dziady”</b>, reż. Michał Zadara, Teatr Polski we Wrocławiu. <br/> Pierwsza w historii inscenizacja bez skracania tekstu wieszcza trwa 14 godzin i dowodzi, że Mickiewicz nie tylko wielkim poetą był, ale też scenarzystą współczesnej polskiej rzeczywistości, z powstającymi z grobu upiorami i niekończącą się narodową vendettą. <br></br> O tym niezwykłym widowisku w reżyserii Michała Zadary przeczytacie <a href="http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/teatr/1652292,1,recenzja-spektaklu-dziady-rez-michal-zadara.read"><b>tu</b></a>.
Janina Paradowska

Reklama