Ekspresyjna gra, wyczucie psychologii, ironia, chytrość wypisana na twarzy – trudno opisać środki wyrazu i skalę talentu Wojciecha Pszoniaka, jednego z najwybitniejszych polskich aktorów.
W rzeczywistości żółtych stref na teatralnej widowni może zasiąść do jednej czwartej widzów, podczas gdy widownia wirtualna jest nieograniczona.
Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice” okazał się ośrodkiem praktyk sadystycznych, z humorzastym „guru”, którego wszyscy się boją, bo są od niego artystycznie i finansowo w pełni zależni.
W środku koalicyjnej rozgrywki o stołki ministerstwo kultury zalicza medialny hattrick (no, może ten ostatni gol to bardziej asysta). W grze są film, teatr i sztuki wizualne.
W ten weekend – od 18 do 20 września – wybrane rejestracje przedstawień można będzie obejrzeć bez opłat w ramach festiwalu „YouTube Dni Kultury”.
Zmiany dyrektorów czy ogłaszanie konkursów w środku pandemii przez kolejne urzędy marszałkowskie każe w tych działaniach dopatrywać się prób przejęcia kolejnych instytucji.
W normalnych czasach polski teatr właśnie kończyłby wakacje i szykował się do startu nowego sezonu. Co robi w czasach nienormalnych, pandemicznych?
Przez trzy miesiące sytuacja była trudna, ale jasna: zamrożeniu uległo prawie całe życie kulturalne. Po ostatnich deklaracjach nie będzie dużo lżej, za to mgliście i niepewnie. Część artystów poczuje się ograna. A zadowolony będzie przemysł disco polo.
Sztukę warto znać, bo może nas nie ocali, ale przynajmniej pozwoli się przygotować psychicznie do tego, co nas czeka, i da zbawienny dystans. A więc do dzieła.
Zamknięte teatry, kina, odwołane festiwale. Covid-19 z dnia na dzień zamroził życie kulturalne, spychając je do przestrzeni prywatnych, internetu i mediów elektronicznych. Kultura z kryzysem sobie poradzi, co jednak z instytucjami, organizacjami i ludźmi pozbawionymi nagle środków do życia?