Co zrobić z Moniuszką

Recenzja spektaklu: „Straszny dwór”, reż. Jerzy Snakowski

18 listopada 2025

„Straszny dwór”, reż. Jerzy Snakowski Opera Bałtycka

Trudno w tym znaleźć spójność. Ale na koniec jest mazur, więc publiczność zostaje uszczęśliwiona.

Ocena jest średnią z dwóch: 5/6 za kierownictwo muzyczne Yaroslava Shemeta, 3/6 za reżyserię. Znany popularyzator opery, operetki i musicalu Jerzy Snakowski zadebiutował jako reżyser dwa lata temu „Księżniczką czardasza”. Teraz mierzy się z kanonem narodowym. W komentarzu na stronie teatru zapowiedział, że chciałby „pod pozorem kolorowego obrazka pokazać to, co boli”, a boli go dziś międzyklasowa pogarda. Z kolei dyrektor teatru Romuald Wicza-Pokojski we wstępie do programu próbuje zobaczyć w Moniuszce Gombrowicza, a finałowego mazura widzi jako zapowiedź chocholego tańca z „Wesela” Wyspiańskiego. Ale czy da się to zrobić?

Stanisław Moniuszko, Straszny dwór, reż. Jerzy Snakowski, Opera Bałtycka w Gdańsku

Polityka 47.2025 (3541) z dnia 19.11.2025; Afisz. Premiery; s. 79

Oryginalny tytuł tekstu: "Co zrobić z Moniuszką"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.