Choć „Wspólnota mieszkaniowa” powstała w Czechach, po niewielkich – i niepotrzebnie stawiających kropkę nad i – zmianach dobrze wpisuje się w naszą rzeczywistość.
Spektakl jest koprodukcją polsko-japońską, ale podczas premiery w TR Warszawa trudno było to dostrzec, chyba że w minimalistycznej scenografii i w śladzie węglowym, jaki pozostawiły podróże zespołu do Tokio i z powrotem.
Wojciech Kościelniak uczcił 75. urodziny stołecznej Syreny musicalową wariacją na motywach komiksów z lat 70. XX w. o stołecznym asie MO, nieustraszonym kapitanie Janie Żbiku (Maciej Maciejewski).
Koncepcja spektaklu Marty Ziółek i Polskiego Teatru Tańca jest oryginalna, realizacja wciąga w akcję, choć nie jest to jeszcze wyczyn na poziomie „Ballet for Life”, voguingowo-baletowego show Maurice’a Béjarta.
Całość ma wymiar tortury, którą można śmiało porównać z przymusowym seansem telewizji narodowej.
Twórcy przed przemianą zapowiadali sceniczne zderzenie średniowiecznej „Boskiej komedii” Dantego, klasyka sci-fi „Neuromancera” Williama Gibsona i współczesnego zbioru esejów popularnonaukowych „Homo Deus.
Pojawił się wreszcie na naszej scenie narodowej Piotr Beczała jako Jontek (choć tylko na trzy spektakle), i jest to prawdziwa kreacja.
Aktorski kwartet Teatr Montownia z Katarzyną Kwiatkowską i Andrzejem Saramonowiczem uznali, że moment uchwalenia przez PiS ustawy kagańcowej to dobry czas, by wrócić do „Policji” Sławomira Mrożka.
Pełna sarkazmu satyra na współczesny świat, zabawnie zagrana przez cały zespół.
Całość ściska za gardło i długo nie puszcza.
Dzieje się dużo i raz jest bardziej ciekawie, raz mniej, a wszystko kończy wspaniała, pełna empatii lekcja... wychowania seksualnego.
Przejmujące, ale też wymagające sporej cierpliwości.
Autorskie podsumowanie 2019 roku w teatrze.
Ten spektakl to hołd dla Ósemek i wyznanie wiary w teatr zaangażowany i robiony z pasji.
Zakonnica z opowiadania Iwaszkiewicza sprzed siedmiu dekad staje się gwiazdą warszawskich scen.
2,5-godzinna parodia sztuk Czechowa w wykonaniu zdezorientowanych aktorów.
Spektakl, tak jak oryginał, bywa zabójczo śmieszny, blokerski surrealizm, frazy w stylu „kłamstwo ma krótką pytę” bawią.
To spektakl edukacyjny, w dobrym znaczeniu tego słowa.
Ewelina Marciniak wraz z dramaturgiem Janem Czaplińskim przenieśli na scenę głośną we Francji autobiograficzną powieść Édouarda Louisa „Historia przemocy”.
Na spektaklu zabawa jest przednia, ale łatwo o nim zapomnieć wkrótce po wyjściu z teatru.
Scena przygotowana jest jak na koncert, od początku wiadomo, że za chwilę każdy może być tu gitarzystą lub perkusistą.
To wspólne przedsięwzięcie Teatru Dramatycznego i Fundacji Edukacji Teatralnej i Artystycznej, tyleż artystyczne, co edukacyjne – taki też ma rodowód.
Wagę całości osłabia forma – staromodna, z dialogami jakby rodem z filmów klasy B czy C, za to traktująca się ze śmiertelną powagą.
Referencje musicalu budzą respekt: ponad 2,3 tys. spektakli na Broadwayu, 20 światowych produkcji, a nawet adaptacja filmowa z Tomem Cruise’em i Catherine Zetą-Jones.
Od strony wykonawczej to prawdziwy majstersztyk.