Przejdź do treści
Janina Paradowska
5 kwietnia 2017
Galerie

5 najciekawszych książek dla dzieci (polecamy na kwiecień 2017)

5 kwietnia 2017
Martin Widmark (tekst), Emilia Dziubak (ilustracje), <b>Tyczka w Krainie Szczęścia</b>, Mamania, Warszawa 2017. Jak można się domyślić, tytuł książki szwedzko-polskiego duetu jest przewrotny. Martin Widmark – jak na skandynawskiego autora przystało – lubi przełamywać konwencje i konwenanse. W tej magicznej krainie szczęście jest tylko pozorne, a główna bohaterka to odważna dziewczynka, która z rąk wielkiego kraba tyrana odbija swojego brata. Znaleźć książkę dla dzieci z silną bohaterką kobiecą wcale tak łatwo nie jest, więc „Tyczka...” to dobry adres. Prosta i wzruszająca historia z pięknymi ilustracjami Emilii Dziubak, inspirowanymi klasycznym malarstwem. Martin Widmark (tekst), Emilia Dziubak (ilustracje), Tyczka w Krainie Szczęścia, Mamania, Warszawa 2017. Jak można się domyślić, tytuł książki szwedzko-polskiego duetu jest przewrotny. Martin Widmark – jak na skandynawskiego autora przystało – lubi przełamywać konwencje i konwenanse. W tej magicznej krainie szczęście jest tylko pozorne, a główna bohaterka to odważna dziewczynka, która z rąk wielkiego kraba tyrana odbija swojego brata. Znaleźć książkę dla dzieci z silną bohaterką kobiecą wcale tak łatwo nie jest, więc „Tyczka...” to dobry adres. Prosta i wzruszająca historia z pięknymi ilustracjami Emilii Dziubak, inspirowanymi klasycznym malarstwem. mat. pr.
Proponujemy książki mądre, ciekawe, estetycznie wydane. Wybrał Sebastian Frąckiewicz.
Catarina Sobral, Aciumpa, Dwie Siostry, Warszawa 2017. Dzieci uwielbiają bawić się słowami, a Catarina Sobral postanowiła to wszystkim przypomnieć w postaci dowcipnej opowieści opatrzonej dynamicznymi, pełnymi ciepłych barw ilustracjami, gdzie gra kolorem jest równie istotna co nonszalancka kreska. Cala fabuła kręci się koło wyrazu „aciumpa”, odkrytego nagle w starym słowniku. Czy da się coś aciumpnąć, czy coś może być aciumpowe? Dyskusje na ten temat mogą trwać naprawdę długo.mat. pr. Catarina Sobral, <b>Aciumpa</b>, Dwie Siostry, Warszawa 2017. Dzieci uwielbiają bawić się słowami, a Catarina Sobral postanowiła to wszystkim przypomnieć w postaci dowcipnej opowieści opatrzonej dynamicznymi, pełnymi ciepłych barw ilustracjami, gdzie gra kolorem jest równie istotna co nonszalancka kreska. Cala fabuła kręci się koło wyrazu „aciumpa”, odkrytego nagle w starym słowniku. Czy da się coś aciumpnąć, czy coś może być aciumpowe? Dyskusje na ten temat mogą trwać naprawdę długo.
Monika Filipina, Sowa Ninja/The Ninja Owl, Ezop, Warszawa 2017. Publikacja Ezopa to wydanie w pełni dwujęzyczne – wszystkie teksty w książeczce są bowiem po angielsku i po polsku, co ma rzecz jasna pomagać w nauce. Na szczęście cel ten nie przytłacza bardzo ciekawej historii o małej sowie, która postanowiła nie przystosowywać się do sowiego społeczeństwa. Zamiast spokojnie zdobywać wiedzę i siedzieć z kolegami w bibliotece, główny bohater, Eugeniusz, łamie stołki i fika po drzewach, bo postanawia – ku rozczarowaniu rodziców – zostać ninją! Koniec końców trzymanie się własnych zasad, krnąbrność i indywidualizm Eugeniusza wychodzi na dobre całej sowiej społeczności.mat. pr. Monika Filipina, <b>Sowa Ninja/The Ninja Owl</b>, Ezop, Warszawa 2017. Publikacja Ezopa to wydanie w pełni dwujęzyczne – wszystkie teksty w książeczce są bowiem po angielsku i po polsku, co ma rzecz jasna pomagać w nauce. Na szczęście cel ten nie przytłacza bardzo ciekawej historii o małej sowie, która postanowiła nie przystosowywać się do sowiego społeczeństwa. Zamiast spokojnie zdobywać wiedzę i siedzieć z kolegami w bibliotece, główny bohater, Eugeniusz, łamie stołki i fika po drzewach, bo postanawia – ku rozczarowaniu rodziców – zostać ninją! Koniec końców trzymanie się własnych zasad, krnąbrność i indywidualizm Eugeniusza wychodzi na dobre całej sowiej społeczności.
Zofia Stanecka (tekst), Marianna Oklejak (ilustracja), Basia i biblioteka, Egmont, Warszawa 2017. „Basia” to jedna z najciekawszych serii dla młodego czytelnika, która może trafić w gust zarówno rodziców preferujących klasyczną literaturę, jak i tych, którzy raczej cenią eksperymenty. Opowieści Staneckiej – choć otwarcie dydaktyczne – nigdy nie są nudne, a ilustracje Marianny Oklejak to po prostu dobry mainstream. Najnowszy tom „Basia i biblioteka” to pochwała miejsca, które w wielu miastach i miasteczkach bywa ostatnim bastionem dostępnej za darmo kultury. I wspaniale, że autorki o tym przypominają.mat. pr. Zofia Stanecka (tekst), Marianna Oklejak (ilustracja), <b>Basia i biblioteka</b>, Egmont, Warszawa 2017. „Basia” to jedna z najciekawszych serii dla młodego czytelnika, która może trafić w gust zarówno rodziców preferujących klasyczną literaturę, jak i tych, którzy raczej cenią eksperymenty. Opowieści Staneckiej – choć otwarcie dydaktyczne – nigdy nie są nudne, a ilustracje Marianny Oklejak to po prostu dobry mainstream. Najnowszy tom „Basia i biblioteka” to pochwała miejsca, które w wielu miastach i miasteczkach bywa ostatnim bastionem dostępnej za darmo kultury. I wspaniale, że autorki o tym przypominają.
Hans Christian Andersen (tekst), Joanna Concejo, Dzikie łabędzie, Tako, Toruń 2017. Nowe, graficzne interpretacje klasycznych tekstów to tendencja w literaturze dla najmłodszych, która trwa od wielu lat i chyba nigdy się nie skończy. Z korzyścią dla dobrej literatury. Tak dzieje się również w przypadku „Dzikich łabędzi” Andersena, z którymi zmierzyć postanowiła się Joanna Concejo. Ilustratorka pozostaje z Andersenem w pełnej symbiozie i nie estetyzuje tekstu. Jej stonowane, tonące w szarościach ilustracje, pełne melancholii i smutku, świetnie pasują do nastroju opowieści.mat. pr. Hans Christian Andersen (tekst), Joanna Concejo, <b>Dzikie łabędzie</b>, Tako, Toruń 2017. Nowe, graficzne interpretacje klasycznych tekstów to tendencja w literaturze dla najmłodszych, która trwa od wielu lat i chyba nigdy się nie skończy. Z korzyścią dla dobrej literatury. Tak dzieje się również w przypadku „Dzikich łabędzi” Andersena, z którymi zmierzyć postanowiła się Joanna Concejo. Ilustratorka pozostaje z Andersenem w pełnej symbiozie i nie estetyzuje tekstu. Jej stonowane, tonące w szarościach ilustracje, pełne melancholii i smutku, świetnie pasują do nastroju opowieści.
Janina Paradowska

Reklama