„Czy kierujesz się sercem, czy rozumem, wybierz…” – głosi hasło popularnej serii reklam usług telekomunikacyjnych. Autorzy utrwalają, niestety, pogląd wywodzący się z filozoficznego racjonalizmu, w myśl którego emocje pozostają w kontrze do intelektu. Bo zniekształcają obraz rzeczywistości i popychają do błędnego działania.
Takie myślenie to przeżytek. Dziś dominuje pogląd zgoła przeciwny. Współcześni uczeni zgodnie podkreślają, że serce z rozumem ściśle współdziała. Zmiany w podejściu do tematu zapoczątkowane zostały niemal 100 lat temu.
W latach 20. amerykański psycholog Edward Lee Thorndike wyodrębnił trzy typy inteligencji: praktyczną (pozwalającą m.in. na efektywne rozwiązywanie problemów) i abstrakcyjną (odpowiadającą m.in. za skuteczne operowanie pojęciami), a także społeczną, dzięki której można – jak sama nazwa wskazuje – dobrze funkcjonować w świecie społecznym. Jest ona pokrewna z inteligencją emocjonalną.
Prof. Howard Gardner z Harvard University wyodrębnił osiem rodzajów inteligencji. Termin inteligencja emocjonalna zaczął pojawiać się w literaturze psychologicznej już w latach 60. Jednak za to, jak go rozumiemy współcześnie, odpowiadają prof. Peter Salovey z Uniwersytetu Yale i prof. John D. Mayer z University of New Hampshire. W 1990 r. zdefiniowali inteligencję emocjonalną jako zestaw zdolności do poznawczej obróbki informacji niesionych przez emocje lub dotyczących emocji, a zwłaszcza do rozpoznawania własnych i cudzych emocji, zarządzania nimi oraz wykorzystywania ich ładunku informacyjnego przy myśleniu i działaniu.
Od tego czasu zainteresowanie inteligencją emocjonalną zaczęło gwałtownie rosnąć. Szczyt osiągnęło w 1995 r., po wydaniu przez Daniela Golemana bestsellera „Inteligencja emocjonalna” (przywoływanego niejednokrotnie w tym wydaniu „Ja My Oni”).