Zbyt wielu wiernych odchodzi od naszego Kościoła do sekt zielonoświątkowców – stwierdził już w początku lat 2000 brazylijski kardynał Claudio Hummes, były przewodniczący watykańskiej kongregacji do spraw kleru. Jego zdaniem Kościół traci wiernych, bo czują się oni porzuceni. Podkreślał, że Kościół musi wyjść z parafii i zapukać do domów i miejsc pracy, gdzie toczy się życie milionów wiernych.
Ze słabości tradycyjnych Kościołów doskonale zdają sobie sprawę wspólnoty protestanckie tworzące ruchy tzw. zielonoświątkowców (pentekostalistów). Ich wyznawców szybko przybywa. W Kościele rzymskokatolickim Watykańska Kongregacja Nauki Wiary w 2016 r. wydała dokument z jednej strony zachęcający do otwartości wobec tych ruchów, a z drugiej – do czujności, aby nie dopuścić do wyrwania się takich grup w Kościele rzymskim spod duszpasterskiej i hierarchicznej kontroli. Dlatego wspomniany kard. Hummes mówi o nich jako sektach, a katoliccy krytycy o zagrożeniu, „uzielonoświątkowieniu” tradycyjnej religijności. Za pontyfikatu Jana Pawła II liderzy katoliccy i sam papież ostrzegali, że pentekostaliści rozmywają tożsamość katolicką i rozrywają spójność społeczną.
Ruchy tektoniczne
Tak czy inaczej mamy do czynienia z wielkimi ruchami tektonicznymi w globalnym chrześcijaństwie. Historyczne Kościoły – prawosławny, rzymski, luterański – w zetknięciu z błyskawicznymi przemianami współczesnymi okazują się mniej elastyczne niż lotne brygady, takie jak fundamentaliści, chrześcijanie ewangelikalni (evangelicals), charyzmatycy i zielonoświątkowcy. Oni mają wiarę, zapał i majątek. Reagują szybciej na potrzeby materialne i duchowe ludzi zagubionych w globalnej wiosce postmodernizmu.
Według danych World Christian Database z lat 2010–14 liczba zielonoświątkowców i charyzmatyków praktykujących swoją duchowość w różnych formach i w różnych nurtach chrześcijaństwa sięga 600 mln.