Bez wątpienia filmowców najbardziej intrygowały dramatyczne losy Vincenta van Gogha. W połowie XX w. pokazał je na ekranie Vincente Minnelli w „Pasji życia” (1956), później był m.in. Robert Altman i „Vincent i Theo” (1990) oraz Julian Schnabel i „Van Gogh. U bram wieczności” (2018). W rolach tytułowych można było oglądać Kirka Douglasa, Tima Rotha i Willema Dafoe. Jest także polski wkład w ten zbiór: animowany film „Twój Vincent” Doroty Kobieli i Hugh Welchmana (2017).
Praktycznie jednak nie ma epoki, z której zaradni scenarzyści nie wysupłaliby ciekawych malarskich życiorysów. Manieryzm: „El Greco” (reż. Iannis Smaragdis, 2007), barok: oczywiście wspaniały plastycznie „Caravaggio” (reż. Derek Jarman, 1986). Romantyzm: „Mr Turner” z kapitalną kreacją Timothy’ego Spalla (reż. Mike Leigh, 2014) oraz Francisco Goya dwa razy widziany oczyma mistrzów – Carlosa Saury (1999) i Miloša Formana (2006).
Mamy też filmy o Francuzach Touluse-Lautrecu (reż. Roger Planchon, 1998), Amadeo Modiglianim z ciekawą rolą Andy’ego Garcii (reż. Mick Davis, 2004), Renoirze (reż. Gilles Bourdos, 2012) oraz dwa obrazy poświęcone rzeźbiarce i życiowej partnerce Augusta Rodina – Camille Claudel. W pierwszym, Bruno Nuyttena z 1988 r., młodą artystkę zagrała Isabel Adjani, w drugim, Bruno Dumonta z 2013 r., starzejącą się rzeźbiarkę Juliette Binoche. Powstały też fabuły o Egonie Schielem (reż. Dieter Berner, 2016), Gustavie Klimcie, którego gra John Malkovich (reż. Raoul Ruiz, 2006), i Edvardzie Munchu (reż. Peter Watkins, 1974).
Wiele filmów to popisy aktorskie wielkich gwiazd. W postać twórcy „Guerniki” („Picasso – Twórca i niszczyciel”, reż.