Nikt nie ma wątpliwości, że PRL to epoka „słusznie miniona”. Ale kolekcjonerstwo przedmiotów użytkowych z tego czasu rozkwita w sposób zdumiewający. Przyczyny pojawiania się i odchodzenia mód bywają różne. Czasem są dziełem przypadku i wtedy trudno je logicznie uzasadniać. Często przychodzą jako zaprzeczenie epoki poprzedniej lub wynikają z odkrywania przez aktualnych młodych urody lub uroku czasów młodości ich rodziców lub dziadków. Takie właśnie, sentymentalne, jest podłoże zainteresowania latami 50., 60. i 70. Jednak ta moda utrwaliła się na dobre, bo ma swoje głębsze uzasadnienie. Jest mianowicie tego warta.
Pokolenie artystów, którzy ukończyli studia po 1956 r., było szczególnie wyczulone na poszukiwanie nowych form i tworzyw. Doszła do głosu fascynacja wolnością – swobodną formą, oddechem, lekkością, intensywnym, świeżym kolorem. Po nieco wcześniejszych nieśmiałych doświadczeniach na początku tamtej dekady to pokolenie wypowiadało się już pełnym głosem. Niektórzy krytycy używają terminu „inwazja nowoczesności”. I rzeczywiście było to zjawisko ważne tak pod względem jakości artystycznej projektów, jak i z powodu jego rozległości: niektóre wybitne realizacje polskich autorów trafiły do kredensów i na serwantki statystycznych Kowalskich. Najważniejsze środowisko stworzyli projektanci związani z Instytutem Wzornictwa Przemysłowego. Ich prace ceramiczne, tkaninowe i meblarskie to doskonałe przykłady stylistyki lat 60. W tym czasie wrocławska Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych miała ogromny wkład w przygotowanie nowego pokolenia artystów, którzy pokazali swój potencjał w dziedzinie ceramiki i szkła. Również ludzie związani z uczelnią gdańską okazali się w tych czasach bardzo twórczy, czego dowodzą np. dzieła artystów tkaniny czy ceramika sopocka.