Na początku pandemii jawiły się jako zbawienie. Lockdown odebrał możliwość spotykania się z ludźmi, one ją zapewniły. Praca, nauka, koncerty, spektakle, wykłady, promocje książek, joga, spotkania towarzyskie (ba, nawet imprezy), urodziny, imieniny, święta. Wszystko to stało się możliwe do zorganizowania dzięki komunikatorom.
Ale już podczas drugiej fali coś w tej relacji człowiek–technologia zaczęło się psuć. Coraz więcej osób, chcąc porozmawiać z kimś, wybierało telefon. Frekwencja na wydarzeniach online nieznacznie, ale jednak spadła. Zaczęliśmy odczuwać znużenie i zmęczenie, co powiązaliśmy z wielogodzinnym wpatrywaniem się w monitory. I słusznie. Po pierwsze, długotrwałe wpatrywanie się w jeden obiekt skutkuje na dłuższą metę zwiotczeniem mięśni gałki ocznej i problemami z akomodacją, a w efekcie do pogorszenia widzenia. Po drugie, gorszym nawilżaniem rogówki, bo skupiając się na działaniach na komputerze czy smartfonie, rzadziej mrugamy. Po trzecie, ostre (nawet gdy przyciemnimy) światło emitowane przez monitory podnosi poziom hormonu stresu, co wpływa na obniżenie nastroju oraz ograniczenie możliwości przyswajania nowych informacji i ich zapamiętywania. A docierające do oczu wieczorem wstrzymuje produkcję melatoniny, bo mózg ma wrażenie, że wciąż jest dzień. I pojawiają się zaburzenia snu.
Okazało się jednak, że problem z monitorami – choć najłatwiej go zidentyfikować – nie jest jedyny i być może nie najważniejszy. Winne złemu samopoczuciu są komunikatory.
Określenie Zoom fatique pojawiło się pod koniec 2020 r. Oznacza zmęczenie Zoomem i innymi narzędziami do wideokonferencji. W lutym 2021 r. naukowcy ze Stanford University opublikowali w „Technology, Mind and Behavior” artykuł, w którym powody tego zmęczenia skonkretyzowali.