Trzeba dostrzegać wyraźną granicę między sięganiem po stymulanty dla przyjemności, co może sprzyjać uzależnieniu, a przyjmowaniem ich w konkretnym celu. Marihuana – tak jak morfina – ma swoje miejsce w medycynie i nie można udawać, że chorym nie pomaga”. To prorocze słowa wypowiedziane prawie 10 lat temu przez prof. Jerzy Vetulaniego z Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie. Nieliczni chorzy na stwardnienie rozsiane, spastyczne bóle mięśni, nowotwory oraz rodzice dzieci z tzw. padaczką oporną na leki, którym nie pomagały inne, bardziej tradycyjne metody terapii, sprowadzali ją z zagranicy. Oczyszczony susz z konopi o właściwościach leku oficjalnie dostępny był bowiem w Holandii, Czechach, Belgii, Niemczech i Szwajcarii na długo, zanim dopuszczono go do użytku u nas. (A odkąd pojawiły się doniesienia o korzystnym działaniu przeciwbólowym, przeciwwymiotnym, znieczulającym i rozkurczającym, zaczęto na plantacjach konopi w USA czy Izraelu hodować tę roślinę wyłącznie dla celów medycznych). W Polsce tzw. marihuanę medyczną zalegalizowano na przełomie 2016 i 2017 r., a od mniej więcej dwóch lat może być dostępna w aptekach.
Ale nadal jest niewielu lekarzy, którzy znają się na preparatach zawierających THC (tetrahydrokannabinol) lub CBD (kanabidiol) i umieliby je we właściwy sposób zalecić. Większość pozostaje ostrożna, co garstki medyków znających się lepiej na tych kuracjach nawet nie dziwi. Oni sami mówią, że aby umieć stosować medyczną marihuanę, trzeba mieć nie tylko otwartą głowę na nowinki ze świata (czyli poświęcać swój wolny czas na studiowanie doniesień z zagranicy), ale też nieco inne podejście do leczenia w ogóle.
Jeśli bowiem ktoś nabożnie podchodzi do medycyny opartej wyłącznie na faktach naukowych, potwierdzonych wynikami szerokich badań klinicznych dobrej jakości, to po marihuanę sięgać nie będzie.