To, co wydarzyło się na przełomie 2019 i 2020 r., było szokiem dla świata, choć nie powinno. Żyjemy przecież w „globalnej wiosce”, w której czynniki chorobotwórcze mogą błyskawicznie przenosić się między państwami i kontynentami. A ponadto częsty i bliski kontakt ze zwierzętami (gospodarskimi i dzikimi) stanowi wielkie zagrożenie: szacuje się, że 75 proc. nowych chorób zakaźnych pochodzi od zwierząt, wśród których krąży mniej więcej pół miliona wirusów potencjalnie mogących „przeskoczyć” na ludzi.
Specjaliści od co najmniej kilku lat przestrzegali, że w tej grupie bardzo niebezpieczne są koronawirusy. I to one, po (miejmy nadzieję) uporaniu się z SARS-CoV-2, mogą wywołać kolejną pandemię. Dlatego naukowcy z niepokojem obserwują m.in. koronawirusa MERS-CoV, który w pewnym momencie może znaleźć sposób, by skutecznie przenosić się między ludźmi (na razie tego nie potrafi). Byłoby to ogromnie niebezpieczne, ponieważ śmiertelność tego patogenu jest wielokrotnie wyższa niż SARS-CoV-2.
Nie można też zapominać o grypie. Dziś wygląda ona jak uboga krewna Covid-19, ale Światowa Organizacja Zdrowia WHO umieściła ją na liście dziesięciu największych zagrożeń dla zdrowia publicznego. Możliwe bowiem, że pojawi się taki wywołujący ją patogen, który sparaliżuje świat w nie mniejszym stopniu niż SARS-CoV-2. Dlatego WHO stale monitoruje rozprzestrzenianie się wirusów grypy, aby wykryć potencjalne szczepy pandemiczne: 153 instytucje w 114 krajach tworzą globalną sieć nadzoru i szybkiego reagowania.
Na swojej liście zagrożeń WHO umieściła również wirusa ebola (wywołującego gorączkę krwotoczną, śmiertelność w jego przypadku sięga 88 proc.), wirusa nipah (wywołuje różnorodne objawy, w tym zapalenie mózgu, a jego śmiertelność wynosi od 40 do 75 proc.