W późnym średniowieczu po obu stronach Renu rozkwitają szkoły rabiniczne komentowania Talmudu, który jest kodyfikacją prawa ustnego, dla diaspory żydowskiej drugim ważnym po Torze źródłem wiary i obyczaju.
Przypomnijmy: w 587 r. p.n.e. król Babilonii Nabuchodonozor zburzył wzniesioną przez króla Salomona Świątynię w Jerozolimie. Znaczna część ludności Judei została deportowana z Palestyny do Babilonii. Wielu pozostałych mieszkańców uciekło do sąsiednich krajów. Odtąd historia ludu Izraela toczyć się miała w dwóch przestrzeniach: w Palestynie i w diasporze.
Nieobecność Żydów w Palestynie trwała kilkadziesiąt lat. W 538 r. p.n.e. perski władca Cyrus zezwolił im na powrót do Syjonu (Babilonia i Palestyna należały wtedy do pierwszego imperium perskiego).
Niezbędnik Inteligenta
„Religie świata”
(100157) z dnia 04.11.2019;
Oblicza religii;
s. 54
Oryginalny tytuł tekstu: "Drugie prawo"
