Pan Profesor był przez 17 lat członkiem Kapituły Profesorskiej Nagród Naukowych POLITYKI, oceniając zgłoszenia ze sztuk pięknych, archeologii i architektury. Żaden z naszych jurorów nie miał tak szerokiego wachlarza dziedzin pod swoją opieką, ogromnie nam to imponowało.
W czerwcu 2018 roku, gdy żegnał się, kończąc pracę w Kapitule, napisał do naszej redakcji: „U progu 90-ciu lat życia nadszedł dla mnie czas konieczności wycofania się z członkostwa w Kapitule Profesorskiej „Polityki”, przyznającej corocznie nagrody stypendialne młodym naukowcom. Po 17 latach uczestnictwa w Kapitule moje odejście ma jedyną tylko przyczynę: dolegliwości zdrowotne – stosowne do mojego wieku. Pragnąłem też odejść w pełni jeszcze sprawności intelektualnej. Uczestnictwo w Kapitule było dla mnie zawsze piękną przygodą naukową. Moje odejście – cicho i „po angielsku” jest dla mnie smutną decyzją z przyczyn powyższych ode mnie niezależnych.
(…) Trudno w niniejszym liście wymienić wszystkich członków Kapituły i Redakcji, oraz sponsorów i naszych laureatów, którym pragnąłbym uścisnąć dłoń na pożegnanie. Czynię to symbolicznie w moich myślach i pamięci.
Kultura naszych spotkań mogłaby być wzorcem dla innych gremiów w nauce. Ten wysoki poziom naszej Kapituły osiągnęliśmy dzięki jej Przewodniczącemu Prof. Tomaszowi Szapiro, z którym zawsze miałem jak najlepsze relacje.
Porównywalny dla naszego zespołu może być np. zespół uczonych, który w ubiegłym wieku przygotował i zrealizował zdobycie Księżyca. Jest to osąd subiektywny, ale jako archeolog pasjonowałem się relacjami z tego wydarzenia krok po kroku, a potem w publikacjach z archeologii pisałem, że archeolog może być niezbędny w takich akcjach w kosmosie. Taki jest też nasz zespół Kapituły, który swym laureatom otwiera drogę do podobnych rangą osiągnięć naukowych – własnych, lub swych uczniów i następców. Niektórzy laureaci, pozostający ze mną w kontakcie twierdzą, że otrzymanie nagrody stypendialnej „Polityki” uważane jest w środowiskach naukowych za polskiego Nobla dla młodych naukowców.”
Pan Profesor do końca był emocjonalnie związany z naszą redakcją, Kapitułą i swoimi laureatami, pamiętając o nas i życząc nam wszystkim jak najlepiej. My także będziemy Go mieć w swojej pamięci – jako pogodnego, pełnego optymizmu i życzliwości Przyjaciela.
Synowi Janowi i całej Rodzinie oraz Bliskim Pana Profesora składamy wyrazy głębokiego współczucia.
Profesor Janusz Kramarek wykładał archeologię i historię sztuki w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Był członkiem zarządu Stowarzyszenia Tradycji Orężnych i Myśli Obronnej. Jako działacz Stronnictwa Demokratycznego był także redaktorem i publicystą jego „Biuletynu” wydawanego w latach 1992–2004 we Wrocławiu.