Recytacja.
Nazwa Koran wywodzi się z arabskiego rzeczownika qur’ān oznaczającego recytację. Bóg przez anioła Dżibrila miał nakazać Mahometowi głoszenie – uroczyste recytowanie – objawień. W pierwszym objawieniu Dżibril mówił do Mahometa: „Recytuj w imię swojego pana” (Koran 96:1). Niewykluczone też, że nazwa związana jest z aramejskim terminem qerjana, czytanie, którego używano na określenie świętych pism.
Tekst Koranu został objawiony Mahometowi (Muhammedowi) w latach 610–632 w Mekce i Medynie. Objawienia Mahomet przekazywał swoim wiernym, którzy je zapamiętywali. Nikt nie myślał wówczas o tym, by je spisywać, w społeczeństwie mekkańskim znajomość pisma była rzadkością, prawdopodobnie nie istniał jeszcze zapis języka arabskiego. Pismo arabskie powstało dopiero w czasach kalifatu.
Zapis objawień. Sury.
Wtedy też powstała idea, by spisać objawienia Proroka. Niestety, Mahomet już nie żył – zabrakło najbardziej autorytatywnego źródła wiedzy. Niemniej wiele utrwaliło się w pamięci pierwszych wyznawców islamu. I dlatego kalif Usman (644–656 r.) powołał komisję składającą się z najbliższych współpracowników Mahometa. Stanęła ona przed wielkim wyzwaniem: jak uporządkować i wyselekcjonować objawienia? Nikt już nie pamiętał np. kolejności, w jakiej powstawały. Postanowiono więc układać je nie chronologicznie, ale według ich długości. Na początku umieszczono najdłuższe, potem coraz krótsze, na końcu najkrótsze. Objawienia nazwano sura; ten arabski termin pochodzi z języka syryjskiego (aramejskiego), gdzie oznaczał zapis. Sury dzielą się na wersety – ajaty; wyraz ajat oznacza cudowny znak Boga.
Komisja Usmana zgromadziła 114 sur. Wbrew przyjętej zasadzie ich uporządkowania według rozmiarów, pierwsza sura, zwana otwierającą (Al-Fatiha), jest bardzo krótka: liczy zaledwie siedem wersetów.