Ibn Sina (łaciński Awicenna). Jego życie obrosło wieloma legendami, jednak znamy też wiele pewnych szczegółów. Ten piszący głównie po arabsku uczony był pochodzenia perskiego, urodził się w 980 r. pod Bucharą, dlatego stanowi dzisiaj przedmiot dumy Tadżykistanu. Od dziecka wyróżniał się zdolnościami, dlatego też ojciec postanowił go kształcić, najpierw w naukach muzułmańskich: Koranie, hadisach i języku arabskim, a potem sam Ibn Sina zaczął studiować filozofię i medycynę. W tej dziedzinie zdobył szybko doświadczenie i uznanie i został nadwornym lekarzem dynastii Samanidów. Ponoć miał wtedy zaledwie osiemnaście lat. Po upadku Samanidów zaczął szukać innych mecenasów, udał się do Chorezmu, następnie do Dżurdżanu, gdzie zaczął pisać swój słynny „Kitab al-kanun fi at-tibb” (Kanon medycyny). Dalej zmieniał protektorów, związał się z dworem w Hamadanie, a potem w Isfahanie. W tym ostatnim mieście brał czynny udział w życiu naukowym, ukończył „Kitab asz-szifa” (Księgę uzdrawiania). Zmarł w czasie podróży w 1037 r. Jego dorobek jest niezwykle bogaty, przypisuje mu się napisanie ponad dwustu pozycji, jednak nie we wszystkich przypadkach jego autorstwo jest pewne.
Szczególnie istotne są dokonania Ibn Siny w dziedzinie medycyny i filozofii. Jego najsłynniejsze traktaty filozoficzne to „Kitab asz-szifa” (Księga uzdrawiania), „Kitab an-nadżat” (Księga wybawienia) oraz „Kitab al-iszarat wa-at-tanbihat” (Księga wskazówek i napomnień). W filozofii rozwinął system obejmujący cały Wszechświat: od Boga do świata ziemskiego. Te kwestie stanowiły w owym czasie przedmiot zainteresowania niemal wszystkich przedstawicieli muzułmańskiej falsafy. Świat niebieski ujmował na sposób neoplatoński, z Bogiem jako pierwszą przyczyną, nazywanym przez niego bytem koniecznym (jego istnienie jest konieczne w przeciwieństwie do człowieka, którego istnienie jest możliwe).