Dom.
Przeciętny dom w średniowiecznym Bagdadzie składał się z ciągu pomieszczeń okalających centralny dziedziniec. Często posiadał kanalizację, a czasem nawet i studnię. Domy miewały wychodzące na ulicę, o które obijali się co mniej uważni jeźdźcy (ilustracja 1). Okna zasłonięte były maszrabijjami, czyli ozdobnymi kratami pełniącymi funkcję żaluzji. Z powodu upalnej temperatury latem mieszańcy domostw schodzili do piwnic, zwanych sirdabami. Innym sposobem walki z gorącem było ustawianie namiotów z filcu polewanych wodą, która parując, dostarczała upragnionego chłodu.
Podłoga bagdadzkiego domu wyłożona było kobiercami, a w biedniejszych domostwach matami. Wśród mebli naczelne miejsce zajmowała długa sofa. Nie było stołu, jedzenie podawano na tacy miedzianej, a w bogatszych domach srebrnej, opartej na niskim stołku. Siadywano na poduszkach kładzionych na płaskich materacach. Goście zaproszeni na biesiadę najpierw myli ręce, a potem, zgodnie z arabskim zwyczajem, jedli jedynie prawą dłonią. Savoir-vivre wymagał od nich, aby nie siorbali, nie rozlewali, nie pluli i nie wysysali głośno szpiku z kości.
Kuchnia.
W okresie panowania Abbasydów kuchnia arabska stała się bardziej wyrafinowana. Spożywano wszelkiego rodzaju mięsa, z wyłączeniem uważanych za nieczyste, jak np. wieprzowina. Spośród warzyw popularnością cieszyły się bakłażany i fasola. Do dań dodawano przyprawy, m.in. pieprz, cynamon, imbir oraz goździki. Wśród dań podawanych na przyjęciach nie było tych zawierających czosnek i cebulę, gdyż ich zapach mógłby obniżyć radość ze wspólnego biesiadowania. W menu nadal można było spotkać potrawę znaną Arabom od zarania ich dziejów, a mianowicie gotowane mięso wielbłąda.