Własny kąt.
Mieszkaniowa rzeczywistość tych czasów jest fascynującym kolażem nowego ze starym, rozwiązań tymczasowych i wielkich planów przebudowy miast. Domy powstawały w ramach większych założeń, takich jak MDM w Warszawie czy Nowa Huta w Krakowie. Wbrew opinii ówczesnej prasy budowano niewiele, a na pewno nie dość, by zaspokoić potrzeby zniszczonych miast, do których migrowały tysiące ludzi ze wsi.
W Warszawie sytuacja była dramatyczna: „19-letnia przodowniczka pracy Daniela Wasilewska zajmuje w Kozich Górkach pod Grochowem betonowy bunkier poniemiecki. Bez względu na porę roku i pogodę, z sufitu i ścian ścieka tu woda. Wasilewska mieszka tak już 2 lata” – informowała w maju 1952 r. prasa, apelując o mieszkanie dla dziewczyny. Inni pomieszkiwali w ruinach – zimą tegoż roku „Express Wieczorny” alarmował: „W mieszkaniach brak było podłóg, w oknach zamiast szyb wstawiono kawałki dykty, niektóre wnętrza naprędce otynkowano i w poszczególnych izbach ustawiono różnego »kalibru« prowizoryczne piecyki”.
Zapachy.
Nie wszędzie docierała woda, czasami w całym domu funkcjonowała tylko jedna toaleta, której otwarcie z hukiem ogłaszano w gazetach: „W wyniku interwencji Echa [Krakowa] została uruchomiona nowa ubikacja w domu przy ul. Józefa 18. Niestety nie zasypano jednak jeszcze dołu kloacznego w tym podwórku”.
Braki w sklepach uniemożliwiały kupno podstawowych produktów, czasami na drodze do upragnionej kostki mydła stawała obsługa sklepu: „Przyciśnięta do muru [ekspedientka] wyznała, że jest zarządzenie zabraniające sprzedaży kobietom mydła do golenia” – skarżyła się czytelniczka z Warszawy.