W Republice Weimarskiej. W styczniu 1919 r. powstała w Monachium niewielka, skrajnie nacjonalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza. We wrześniu wstąpił do niej Adolf Hitler i wkrótce stał się w niej czołową postacią. Rok później nastąpiła zmiana nazwy na Narodowo-Socjalistyczną Niemiecką Partię Robotniczą (w niemieckim skrócie NSDAP), a w czerwcu 1921 r. Hitler został przewodniczącym ugrupowania; wprowadzono na wszystkich szczeblach zasadę jednoosobowego wodzostwa. Wkrótce powstał Oddział Szturmowy NSDAP – SA, bojówka zwalczająca przeciwników politycznych. NSDAP działała niemal wyłącznie w Bawarii, a ze względu na stosowanie przez nią przemocy fizycznej na wielu innych obszarach Niemiec została zakazana.
W listopadzie 1923 r. naziści, jak ich nazywano, dokonali próby zamachu stanu w Monachium, ponieśli klęskę, zostali zakazani w całych Niemczech, a Hitler i niektórzy inni przywódcy NSDAP na kilka miesięcy uwięzieni. W lutym 1925 r. zniesiono zakaz działalności partii i zaczęła ona rozwijać aktywność także poza Bawarią. W 1928 r. należało do niej ok. 100 tys. członków. Szeregi NSDAP rosły błyskawicznie w latach kryzysu i na początku 1933 r. liczyć miała ona wedle jednych danych 800 tys., wedle innych 1,2 mln członków.
Relacja między tym, co określano jako polityczną organizację NSDAP, a SA jako organizacją bojową NSDAP, nie była jasna. Łączyła je przede wszystkim osoba Hitlera jako wodza, führera NSDAP i wodza, Reichsführera SA. W styczniu 1933 r., przed przejęciem władzy przez Hitlera, SA liczyły ok.