Na ziemiach polskich wcielonych do Rzeszy do stycznia 1944 r. Niemiecką Listę Narodowościową (Deutsche Volksliste) podpisało ponad 3 mln osób, z czego blisko 2 mln przystąpiło do III grupy (osoby autochtoniczne, częściowo spolonizowane). Trzy pierwsze grupy podlegały niemieckiemu powszechnemu obowiązkowi służby wojskowej. To była zresztą jedna z przyczyn, dla których młodzi mężczyźni unikali podpisania Volkslisty, mimo iż zrobili to ich rodzice.
Łącznie w Wehrmachcie służyło ok. 375 tys. Polaków, ale tylko ok. 225 tys. z nich było przed wojną obywatelami polskimi. Pozostali mieszkali wcześniej na terenie Rzeszy. W większości przypadków nie identyfikowali się z państwem niemieckim, szli do wojska pod przymusem, toteż niejednokrotnie dezerterowali, jeżeli tylko ku temu nadarzyła się okazja.
Z Pomorza Gdańskiego wcielono ok. 90 tys. Polaków, z których (do listopada 1943 r.) 400 zostało odznaczonych Żelaznymi Krzyżami. Jeżeli uwzględni się, że przez Wehrmacht przewinęło się 17 mln żołnierzy, którzy otrzymali ok. 3 mln Żelaznych Krzyży, to widać, jak niewielki odsetek członków III grupy Volkslisty został w ten sposób odznaczony w imieniu Niemiec za odwagę, co może świadczyć o niskiej motywacji bojowej polskich żołnierzy tej armii.
Znaczna część Polaków, których rzucono na front zachodni, dostała się do niewoli (bądź przeszła na stronę wroga) i zgłosiła chęć wstąpienia do Polskich Sił Zbrojnych. Zdarzały się, oczywiście, odmowy zaciągnięcia się do PSZ, motywowane głównie obawą o los pozostawionej w kraju rodziny.
Gorzej wyglądała sytuacja Polaków walczących na froncie wschodnim, gdyż Stalin nie chciał zagwarantować, że jeńcy niemieccy narodowości polskiej będą przekazani polskim władzom, co umożliwiałoby im wstąpienie do Wojska Polskiego (formowanego przez gen.