W 1790 r. Kongres wprowadził podatek od produkcji alkoholu (w tym także tego, który wytwarzano na własny użytek). Wywołało to niezadowolenie w zachodniej części kraju, gdzie wielu farmerów produkowało duże ilości whiskey, traktowanej tam nie tylko jako używka, ale także jako środek płatniczy. Dokonywane w kolejnych latach ograniczenia tego podatku nie wpłynęły znacząco na złagodzenie napięć. W 1794 r. kilkuset mieszkańców zachodniej Pensylwanii wznieciło bunt, który nazwano buntem o whiskey (Whiskey Rebellion). Buntownicy zaczęli napadać na agentów podatkowych i na tych, którzy lojalnie podatek płacili. Prezydent Washington znalazł się w trudnym położeniu. Obawiał się, że brak reakcji z jego strony rozzuchwali kolejne grupy niezadowolonych obywateli, w efekcie czego kraj mogłaby ogarnąć anarchia. Z drugiej strony jednak już samo tylko rozważanie interwencji sprowokowało oponentów Washingtona do rzucania oskarżeń, że oto zadufana w sobie władza chce represjonować farmerów. Dlatego początkowo prezydent próbował rozwiązać sprawę drogą mediacji. Dopiero gdy te próby zawiodły, zmobilizował oddziały milicji i osobiście poprowadził je przeciwko rebeliantom. Do walk jednak nie doszło. Samo pojawienie się w Pensylwanii sił dowodzonych przez najważniejszą osobę w państwie wystarczyło, żeby bunt wygasł. Buntowników nie spotkały poważniejsze represje. Dwóch z nich wprawdzie skazano na śmierć, ale Washington ich ułaskawił.
Cała ta rebelia byłaby może mało znaczącym epizodem, gdyby nie fakt, że wybuchła wtedy, gdy nie było jeszcze do końca przesądzone, jak uformuje się nowe amerykańskie państwo: jako luźna federacja stanów o dużym zakresie autonomii czy też raczej jako zwarty organizm z wyraźnie dominującą rolą rządu centralnego?