Ku Klux Klan znany jest przede wszystkim jako formacja programowo rasistowska. Nie od razu jednak taką była. Jej początki sięgają lata 1865 r. Wtedy to w miejscowości Pulaski (Tennessee) sześciu konfederackich weteranów wojny secesyjnej postanowiło założyć organizację wspierającą żołnierzy, którzy – podobnie jak oni sami – walczyli niedawno po stronie Południa. Ku Klux w nazwie organizacji wzięło się od greckiego słowa kyklos (koło). Natomiast ostatni człon nawiązywał do tradycji szkockich klanów (dwóch spośród szóstki założycieli miało szkockie korzenie).
W pierwszych latach po wojnie secesyjnej do przegranych stanów Południa przybywali liczni urzędnicy z Północy, którzy w zamyśle władz centralnych mieli dopomóc im w powrocie do Unii. Działania tych urzędników (często szukających okazji do łatwego zarobku) bywały jednak zarzewiem wielu frustracji wśród południowców, którzy i tak już czuli się wystarczająco upokorzeni po przegranej wojnie. Skutkiem tych frustracji był wzrost nastrojów antyjankeskich i antymurzyńskich. Na tej fali powstało wiele organizacji paramilitarnych, z których największą sławę zdobył Ku Klux Klan. Liczba członków tej organizacji w ciągu trzech lat zdołała przekroczyć pół miliona.
W 1867 r. postawiła ona przed sobą nowy cel: obronę praw białej ludności Południa. W praktyce polegało to na terroryzowaniu czarnoskórych obywateli i przybyłych z Północy urzędników, a także południowców, którzy współpracowali z władzami zwycięskiej Unii. Członkowie Ku Klux Klanu – poubierani w charakterystyczne białe płaszcze i kaptury zasłaniające całą twarz z wyjątkiem oczu – zaczęli urządzać najazdy na tych, których uznali za swoich wrogów, zabijali ich i palili im domostwa. Ocenia się, że do końca lat 60. dokonali ok.