Gdy w I połowie XVI w. w Czechach koło miejscowości Jachymów odkryto duże złoża srebra i zaczęto bić z niego monety, wybijano na nich nazwę mennicy: Jachimstaler Münze. Od końcówki taler (odnoszącej się do doliny, niem. tal) przyjęto nazwę monety, przekształcaną w różnych językach (polski talar). Do Ameryki dotarła zarówno jako angielski thaller, jak i hiszpański dolarro.
Dolara, jako oficjalny środek płatniczy, przyjął Kongres Artykułów Konfederacji i Wiecznej Unii 6 lipca 1785 r. Po przyjęciu federalnej Konstytucji symbolika jedności Unii była na monetach mocno akcentowana: okrągłą 1-centową zdobił kolisty łańcuch z 13 kół symbolizujących 13 założycielskich stanów.
Zapis podwójnie pionowo przekreślonej litery S po raz pierwszy pojawił się na dokumencie sporządzonym przez urzędnika federalnego w 1788 r. i w krótkim czasie upowszechnił.
Ustawą Coinage Act z 1792 r. po raz pierwszy w świecie wprowadzono – w odniesieniu do waluty – system dziesiętny. Jeden dolar podzielono na 100 centów. Quarter-dollar podzielono na dimes, a te na połowy. Po 1873 r. dolar utracił oparcie w srebrze, a w 1934 r. znacznie zmniejszyła się jego wartość w stosunku do złota.
Napis „W Bogu pokładamy nadzieję” (In God we trust) pojawił się na amerykańskich monetach w 1864 r., co było związane z odbudową Unii po wojnie secesyjnej. Natomiast wizerunek ściętej piramidy – z inicjatywy prezydenta Franklina D. Roosevelta w 1937 r. – odwoływał się do symboliki Wielkiej Pieczęci (s. 32) i uświadamiał Amerykanom, że ich państwo nadal się buduje.