Insurekcja sierpniowa cz. 2

Jak przyznawali sami Niemcy, walka z powstańcami była największą i najtrudniejszą bitwą miejską, w jakiej przyszło im brać udział podczas II wojny światowej. Porównywalną jedynie z walkami w Stalingradzie.

Muzeum Powstania Warszawskiego Barykada przy Zielnej róg Złotej

SS: pacyfikacja dla nauczki. Z niemieckiego punktu widzenia wybuch powstania stanowił poważną komplikację na bezpośrednich tyłach zbliżającego się do Warszawy frontu. Chociaż Polakom nie udało się opanować całego miasta, zagrozili przebiegającym przez nie ważnym liniom tranzytowym, którymi dostarczano zaopatrzenie i uzupełnienia dla walczących z Rosjanami oddziałów. Dowódca 9 Armii, w której strefie operacyjnej znajdowała się Warszawa, gen. wojsk pancernych Nikolaus von Vormann zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji, nie chciał jednak wycofywać żadnych oddziałów z frontu celem pacyfikacji Warszawy, gdyż nie dysponował odpowiednimi rezerwami. Z tego względu dowództwo niemieckie postanowiło użyć przeciw powstańcom jedynie jednostek znajdujących się w mieście – dla odblokowania głównych arterii przelotowych, pozostawiając resztę posiłkom.

Wiadomość o wybuchu powstania w Warszawie dotarła do Kwatery Głównej Hitlera Wolfschanze w Prusach Wschodnich 1 sierpnia wieczorem. Na naradzie, na której obecny był także reichsführer SS Heinrich Himmler, podjął on decyzję o całkowitym zburzeniu miasta i wymordowaniu wszystkich jego mieszkańców. Miało to stanowić nauczkę dla innych narodów, które ośmieliłyby się rzucić wyzwanie III Rzeszy. Wykonanie zadania powierzono siłom SS, a ogólny nadzór nad operacją objął Himmler. Bezpośrednim dowódcą sił pacyfikujących Warszawę wyznaczony został SS-Gruppenführer i gen. policji Erich von dem Bach-Zelewski. Do czasu jego przybycia do Warszawy dowodzenie oddziałami szturmowymi powierzono SS-Gruppenführerowi i gen. policji Heinzowi Reinefahrtowi, do którego dyspozycji oddano pułk Oskara Dirlewangera, składający się z kryminalistów oraz jednostki złożone z kolaborantów pochodzących z terenów Związku Sowieckiego, wśród których największą była brygada Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej (SS-RONA), dowodzona przez SS-Brigadeführera Mieczysława Kamińskiego.