Skromne początki. Początki marynarki na Wyspach Brytyjskich sięgają IX w., gdy król Alfred Wielki (871–99), zmuszony stawić czoła najazdom duńskim, zbudował jako pierwszy regularną flotę złożoną z wyspecjalizowanych okrętów wojennych, która wniosła znaczący wkład w zatrzymanie duńskich najazdów. Następni monarchowie nie zwracali już tak wielkiej uwagi na stan floty, poszczególni władcy anglosascy wciąż byli jednak w stanie, w razie potrzeby, zebrać doraźnie znaczne siły morskie.
Sytuacja ta uległa zasadniczej zmianie po podboju Anglii przez Wilhelma Zdobywcę w 1066 r. Przedtem kanał La Manche i Morze Północne stanowiły dla Anglików naturalną barierę przed zagrożeniem zewnętrznym, co wymuszało zwrócenie uwagi na stan floty jako istotnego środka obrony własnego terytorium. Teraz zagrożenie ze strony wikingów już nie istniało, kanał La Manche zaś stał się nie barierą, ale pomostem łączącym angielskie i normandzkie posiadłości nowego władcy. Fakt ten negatywnie wpłynął na uwagę poświęcaną flocie. Co prawda angielscy monarchowie wciąż budowali pojedyncze okręty królewskie, czy to w celach reprezentacyjnych, czy też z przeznaczeniem do zwalczania piratów, były one jednak nieliczne. W razie potrzeby, opierając się na swych feudalnych zobowiązaniach, monarcha mógł zmobilizować na potrzeby wojenne określoną liczbę jednostek handlowych, które po wykonaniu zadania – najczęściej przetransportowania wojsk na kontynent – powracały natychmiast do swych codziennych zajęć.
Zadaniem zgromadzenia w razie potrzeby podobnej armady obarczony był Lord Admirał (urząd ten pojawił się w Anglii pod koniec XIII w.