Za Piotra I pojawiła się tradycja oficjalnego upamiętniania zwycięstw rosyjskiego oręża. Z ukazu cara w dni wiktorialne w cerkwiach odprawiano specjalne nabożeństwa. Początkowo chodziło o zwycięstwa samego Piotra: wzięcie w 1702 r. twierdzy Orzeszek (dzis. Szlisselburg), bitwy pod Leśną (1708) i pod Połtawą (1709) oraz przewagi nad szwedzką flotą pod Gangutem (1714) i Granhamn (1720). Z czasem dołączono bitwę z Prusakami pod Groß-Jägersdorf (1757), pokonanie tureckiej floty pod Czesmą (1770), zakończenie V wojny z Turkami (1774) i przyłączenie Krymu (1783).
W 1862 r. zniesiono państwowe świętowanie tych rocznic, pozostawiając tylko dzień zwycięstwa pod Połtawą. W cerkwi jednak nadal uroczyście obchodzono tzw. dymitrowską sobotę (między 18 a 26 X) – ustanowioną po bitwie na Kulikowym Polu (1380) przez Dymitra Dońskiego jako dzień pamięci poległych obrońców ziemi ruskiej, a 25 XII wspominano „wybawienie od najazdu Galów a z nimi dwunastu języków”, czyli pokonanie Napoleona (1812).
Do tradycji wrócono za Borysa Jelcyna w 1995 r., ustanawiając dni wojskowej chwały Rosji. Po zmianach i uzupełnieniach ich lista obecnie obejmuje:
27 I: odblokowanie Leningradu (1944);
2 II: zwycięstwo pod Stalingradem (1943);
23 II: Dzień Obrońcy Ojczyzny (w ZSRR Dzień Czerwonej Armii i Floty, na pamiątkę ich utworzenia w 1918 r.);
18 IV: zwycięstwo na Lodowym Polu (1242);
9 V: Dzień Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej (1945);
7 VII: zwycięstwo floty nad Turkami pod Czesmą (1770);
10 VII: pobicie Szwedów pod Połtawą (1709);
9 VIII: pierwsze w historii zwycięstwo rosyjskiej foty – pod Gangutem (1714);
23 VIII: zwycięstwo pod Kurskiem (1943);
8 IX: bitwa pod Borodino (1812);
11 IX: zwycięstwo nad Turkami u mierzei Tendra (1790);
21 IX: zwycięstwo na Kulikowym Polu (1380);
4 XI: Dzień Jedności Narodowej (na pamiątkę kapitulacji polskiego garnizonu Kremla w 1612 r.