Moskiewski plac Czerwony ma 330 m długości i 70 m szerokości. Od zachodu ograniczają go mury Kremla, od wschodu ekskluzywny dom towarowy GUM, z butikami Dolce&Gabbany, Louisa Vuittona i Giorgio Armaniego, od północy Muzeum Historii, a od południa charakterystyczna wielobarwna cerkiew Wasyla Błogosławionego. Jako pierwszy obiekt w Rosji wpisano go w latach 90. na listę UNESCO. Jest nie tylko atrakcją turystyczną, miejscem spotkań mieszkańców, manifestacji pierwszomajowych i wojskowych defilad w Dniu Zwycięstwa, ale też sceną koncertową, gigantycznym lodowiskiem i lotniskiem, na którym w 1987 r. wylądował swoją awionetką niemiecki pilot Mathias Rust.
Na początku plac był zwykłym targowiskiem, najpierw umiejscowionym w obrębie Kremla, a w 1493 r. – ukazem cara Iwana III – przeniesionym poza mury na miejsce spalonych wcześniej budynków w podkremlowskiej dzielnicy Kitaj-Gorod. Wtedy oficjalnie nosił nazwę Troicki od znajdującej się w pobliżu Świątyni Trójcy Świętej. Mieszkańcy nie mówili o nim jednak inaczej niż Pożar, ze względu na ogień, który co jakiś czas trawił stojące tam kramy. Dzisiejsza nazwa zakorzeniła się na dobre dopiero w XIX w. i nawiązuje raczej do bogato zdobionych, pięknych budynków, które zaczęły wyrastać wokół placu w połowie XVII w. I czerwony oznacza tu raczej красьнъ, czyli piękny.
W latach 20. XX w. powstało tu mauzoleum dla Włodzimierza Iljicza Lenina, najpierw drewniane, a potem z kamienia. Miejsce pochówku zbudowano na planie prostokąta, z porfiru, czarnego i czerwonego granitu, marmuru oraz mieniącego się labradorytu. Nad wejściem zwieńczonym nadprożem z ważącego 60 ton bloku skalnego wyryto nazwisko wodza.