W okowach przyjaźni
Dzieje Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
Powstałe w 1944 r. Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) było jedną z najbardziej wpływowych organizacji w PRL. W latach 70. należało do niego ponad 3 mln osób, głównie pracowników instytucji państwowych, zakładów pracy i uczniów, którzy byli zapisywani na lekcjach rosyjskiego hurtem. Wszystko to w ramach „zacieśniania kontaktów między bratnimi narodami”. A te, według badań prof. Andrzeja Skrzypka, autora trzyczęściowej monografii o stosunkach polsko-sowieckich, w latach 70. przeżywały apogeum rozkwitu. Z jednej strony były dni filmu radzieckiego, kultury radzieckiej, techniki i książki, okolicznościowe akademie, seanse kreskówek, wystawy pod hasłem „Lenin w grafice”, biegi październikowe, festiwal piosenki radzieckiej w Zielonej Górze i podróże tzw. pociągami przyjaźni. Z drugiej – jak policzył autor wspomnianej monografii – w 1978 r. w Moskwie w każdym tygodniu gościł polski działacz w randze członka BP, sekretarza KC czy ministra. Przez łącza ambasady przepłynęło ponad 40 tys. depesz. Bezpośrednio ze swoimi odpowiednikami współpracowały MON, MSW i inne ministerstwa, komitety wojewódzkie PZPR i centrale organizacji młodzieżowych. A TPPR oraz wydawane przez nie czasopisma „Przyjaźń” i „Kraj Rad” miały propagować wiedzę o ZSRR i budować w Polsce pozytywny obraz wielkiego sąsiada.
W ramach przyjaźni uczniowie korespondowali ze swoimi rówieśnikami w szkołach. Adresy przyjaciół dostawało się od nauczycieli rosyjskiego albo z prenumerowanych obowiązkowo sowieckich czasopism.