SOE. Special Operation Executive (Kierownictwo Operacji Specjalnych) powstało w lipcu 1940 r. z inicjatywy brytyjskiego premiera Winstona S. Churchilla, który po klęsce Francji pragnął „podpalić Europę” okupowaną przez państwa Osi. Celem nowej służby specjalnej było wspieranie ruchów oporu, sabotaż i wywiad. Jej zalążek stanowiły sekcje: MI(R) zajmująca się wojną partyzancką w ministerstwie wojny i D z wywiadu (SIS) specjalizująca się w dywersji. SOE podporządkowano ministerstwu wojny ekonomicznej, na którego czele stał do 1942 r. Hugh Dalton życzliwie nastawiony do Polaków, a następnie lord Selborne. Faktycznymi szefami SOE byli dyrektorzy (oznaczani inicjałami CD): Frank Nelson (1940–42), Charles Hambro (1942–43), Colin Gubbins (1943–46; rozpoczął wojnę w brytyjskiej misji wojskowej w Polsce). Pod koniec wojny podlegało im 13 tys. ludzi, nie tylko wojskowych. SOE prowadziło aż 50 ośrodków, w których wyszkolono ok. 9 tys. agentów, w większości przerzuconych na obszary okupowane. Terenem działań była nie tylko Europa, ale – wraz z rozszerzaniem się wojny – Bliski Wschód, Afryka, Indie, Chiny, Malaje, a nawet Ameryka Południowa. SOE ze względu na swoją samodzielność początkowo było niechętnie traktowane przez szefów sztabu brytyjskich sił zbrojnych.
Zadanie podpalenia Europy, postawione przez Churchilla, przerastało jednak możliwości SOE. Brytyjski premier zaproponował nawet latem 1940 r. Daltonowi, aby zrzucać w okupowanych krajach broń i ładunki wybuchowe w celu wykorzystania ich przeciw Niemcom przez przypadkowych znalazców.