Pociski skrzydlate. 13 czerwca 1944 r. na Wielką Brytanię spadły pierwsze pociski skrzydlate V-1, zwane wówczas latającymi bombami. Były to bezzałogowe samoloty przenoszące ładunek wybuchowy o masie 850 kg i wyposażone w odrzutowy silnik pulsacyjny, pozbawiony sprężarki, rozpędzający je do ok. 600 km/h. Ani ich prędkość, ani wysokość, na jakich nadlatywały, nie były jednak żadnym wyzwaniem technicznym dla aliantów. Latem 1944 r. myśliwce RAF oraz obrona przeciwlotnicza utworzyły nad południową Anglią szczelną barierę, do sierpnia niemal zupełnie eliminując zagrożenie ze strony niemieckich pocisków skrzydlatych. W tym też miesiącu pierwsze sukcesy w ich zwalczaniu zanotowała 616 eskadra RAF (No 616 Squadron), operując z bazy Manston – pierwsza operacyjna jednostka lotnicza w historii uzbrojona w samoloty odrzutowe: Gloster Meteor Mk I.
Wyścig techniczny. Pierwszym w świecie oblatanym samolotem odrzutowym był niemiecki eksperymentalny He 178, który dziewiczy lot wykonał zaledwie na cztery dni przed wybuchem II wojny światowej. Niemcy nie mogli jednak uważać się za wyłącznych pionierów w rozwoju takiego napędu. W Rzeszy czołowym konstruktorem i propagatorem silnika odrzutowego (turboodrzutowego) był Hans von Ohain, zatrudniony właśnie u Heinkla, ale dokładnie w tym samym czasie w Wielkiej Brytanii podobne prace prowadził Frank Whittle. Takimi zagadnieniami zajmował się także Alan Griffith. W tym samym 1937 r. Ohain i Whittle skonstruowali swe pierwsze turbiny gazowe, na których oparli silniki odrzutowe. Później nieco do przodu w badaniach wysunęli się Niemcy, ponieważ pierwszy eksperymentalny samolot odrzutowy E 28/39 Brytyjczycy oblatali dopiero w maju 1941 r.