Niecałe półtora roku po obaleniu sułtanatu (listopad 1922) r. i niecałe pół roku po proklamacji Republiki Tureckiej (październik 1923 r.) Zgromadzenie Narodowe zadało Osmanom ostateczny cios. Na posiedzeniu 3 marca 1924 r. jednocześnie ogłoszono zniesienie kalifatu i podjęto uchwałę o wypędzeniu z kraju wszystkich członków rodziny osmańskiej. Sułtan Mehmed VI już w 1922 r. opuścił Stambuł na pokładzie brytyjskiego okrętu „Malaya” – najpierw dotarł na Maltę, później osiadł w San Remo. Tam zmarł w 1926 r., a pochowano go w Damaszku. W 1924 r. mężczyznom z rodziny dano na opuszczenie kraju od 24 do 72 godzin. Kobiety, mimo że prawo nigdy nie przewidywało dziedziczenia w linii żeńskiej, również musiały wyjechać z Turcji po upływie od 7 do 10 dni. Państwo założone przez swoich przodków opuściło w sumie ok. 120 osób. Członkowie rodziny osmańskiej rozjechali się po świecie, osiedlając m.in. we Francji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych i krajach Bliskiego Wschodu. Abdulmecid II (ostatni kalif i teoretycznie następca Mehmeda VI) zmarł w Paryżu w 1944 r., a jego zwłoki przewieziono do Arabii Saudyjskiej i pochowano w Medynie.
Kobietom na powrót do kraju pozwolono w 1952 r., a mężczyznom w 1974 r. Po ogłoszeniu amnestii wielu członków rodziny osmańskiej otrzymało obywatelstwo i paszporty Republiki Tureckiej; część zamieszkała na powrót w Turcji. Obecnie głową Domu Osmańskiego, 44 z kolei, jest prawnuk sułtana Abdulmecida I Osman Bajezyd Osmanoğlu – na emigracji wielu członków rodziny osmańskiej przyjęło to nazwisko, oznaczające synów Osmana. Książę Osman Bajezyd urodził się w 1924 r., później służył w armii amerykańskiej, następnie pracował jako bibliotekarz w Nowym Jorku, wreszcie przeszedł na emeryturę.