Orient Express: belgijski pociąg do luksusu
Skoro nowobogaccy Amerykanie mogli się cieszyć wagonami Pullmana, to dla Georgesa Nagelmackersa było jasne, że europejscy arystokraci zasługują na coś więcej. Na przykład cały pociąg.
Gdy Orient Express ruszał z dworca w Stambule, detektyw Herkules Poirot przysiadł się do stolika monsieur Bouca, dyrektora belgijskiej spółki Compaigne Internationale des Wagon Lits. Po zjedzeniu pieczeni, a przed początkiem delektowania się różnymi gatunkami francuskich serów, dyrektor zagaił rozmowę.
„– Ach! – westchnął. – Gdybym to ja władał piórem Balzaka. Opisałbym całą tę scenę. (…) Wokół nas zasiedli ludzie o najróżniejszej pozycji społecznej, najróżniejszych narodowości, w najróżniejszym wieku. Całe trzy dni ci ludzie, obcy sobie nawzajem, spędzą razem. Będą spać i jeść pod wspólnym dachem, nie będą mogli siebie uniknąć. A po upływie owych trzech dni rozejdą się, każdy ruszy własną drogą i może już nigdy więcej się nie spotkają.
– Ale – wtrącił Poirot – załóżmy, że jakiś wypadek…
– Och, nie, przyjacielu…
– Zgadzam się, że z twojego punktu widzenia byłoby to pożałowania godne wydarzenie. Lecz mimo wszystko, tylko na chwilę, dopuśćmy taką możliwość. Wtedy, załóżmy, wszystkie te osoby związałaby… śmierć” – prorokował belgijski detektyw.
Niezwykły pociąg, dzięki Agacie Christie i jej „Morderstwie w Orient Expressie”, na trwałe wpisał się do światowej popkultury. Dla sławnej pisarki jego pełne przepychu wnętrze stanowiło idealne tło zagadkowego morderstwa milionera z Ameryki. Notabene ze Stanami Zjednoczonymi Orient Express nieustannie miewał coś wspólnego.