Pierwszy „znalazca” złotego pociągu. W kwietniu 1945 r. na trasie między Świebodzicami a Szczawienkiem, dziś dzielnicą Wałbrzycha, zaginął pociąg z nieznanym ładunkiem. Nie wiadomo dokładnie, dokąd zmierzał, czy był to skład pancerny, czy lokomotywa ciągnąca wagony towarowe. Tadeusz Słowikowski, emerytowany górnik i członek Dolnośląskiej Grupy Badawczej (DGB), poświęcił całe życie szukaniu tego tajemniczego składu. Po raz pierwszy dowiedział się o znikającym pociągu kilka lat po wojnie. Uratował wtedy skórę Schulzowi, jednemu z Niemców, którzy zostali na Dolnym Śląsku po 1945 r. Wdzięczny za ocalenie od pobicia Schulz ujawnił informację o miejscu, gdzie rzekomo zostały ukryte wagony ze skarbami. Opowiadał, że widział je w otwartych podziemiach koło torów, a ładunek pociągu składał się prawdopodobnie z cennych przedmiotów lub niebezpiecznych materiałów przemysłowych. Słowikowski zawierzył każdemu słowu świadka, a historia pociągu zaczęła obrastać dodatkowymi, coraz mniej prawdopodobnymi historiami, stając się miejską legendą. Słuchacze przestali przywiązywać do niej wagę. Do czasu gdy niedawno Piotr Koper i Andreas Richter, do niedawna także członkowie DGB, zawiadomili władze, że znają lokalizację zagubionego pociągu.
Góra rodzi nic. „Złotych pociągów III Rzeszy” mamy na Dolnym Śląsku więcej. Ostatnie miesiące II wojny w tym rejonie wiążą się z ukrywaniem zasobów muzealnych, kolekcji, depozytów, dóbr zrabowanych. Przewożono je często pociągami.
Na początku lat 90. XX w. na scenie pojawił się nieznany wcześniej w środowisku poszukiwaczy Władysław Podsibirski. Ten przedsiębiorca z Raszyna poinformował władze, że może wskazać lokalizację pociągu ukrytego w listopadzie 1944 r.