Powojenne uzbrojenie marynarki wojennej

Zrzutka na marynarkę. W składzie polskiej armii ciągnącej ku krajowi ze wschodu zorganizowano jesienią 1944 r. 1. samodzielny morski batalion zapasowy. Pod koniec marca 1945 r. jego pierwszy rzut przybył do Gdańska, a 8 kwietnia podniesiono banderę na pierwszej jednostce pływającej z napędem mechanicznym – wyremontowanym kutrze pilotowym Urzędu Morskiego w Gdyni, który otrzymał nazwę „Korsarz”. W taki oto nader skromny sposób zaczęła się budowa „ludowej” Marynarki Wojennej. Podstawowym, obok braku kadr, problemem tej formacji było to, że nie miała jednostek bojowych. Improwizowane wysiłki, jak wcielenie do służby „Korsarza” czy później byłego kutra celnego „Batory”, miały pewien wydźwięk propagandowy, ale na zwiększenie możliwości bojowych floty wpływały w sposób znikomy. Również powrót w październiku 1945 r. trzech okrętów podwodnych z internowania w Szwecji („Sępa”, „Rysia”, „Żbika”) nie stanowił nowej jakości, gdyż nie było załóg zdolnych je obsadzić. Sytuacja zmieniła się w kwietniu 1946 r., gdy Związek Sowiecki przekazał siłom morskim nowego satelity 23 małe jednostki: 2 ścigacze (kutry) rakietowe, 12 ścigaczy okrętów podwodnych oraz 9 trałowców redowych (okrętów minowych). Następnie marynarkę wzmocniły rewindykowane w Niemczech przedwojenne minowce („Mewa”, „Rybitwa”, „Czajka”, „Żuraw”), a także niszczyciele „Burza” i „Błyskawica”, które wróciły z Wielkiej Brytanii. Równocześnie pozyskiwano jednostki desantowe z amerykańskiego demobilu – łącznie 11 małych okrętów LCT-5, 11 kutrów LCT i LCM, kilkanaście kutrów LCP(L). Początkowo trafiły one z pomocy administrowanej przez UNRRA w zarząd Ministerstwa Komunikacji, jako tabor rzeczny, zaś bandery podniosły na początku lat 50., gdy pod wpływem doświadczeń wojny koreańskiej rozpoczęto rozbudowę w całym bloku komunistycznym sił desantu morskiego. Z amerykańskich, pozostawionych w Europie, nadwyżek pochodziły też 3 trałowce typu BYMS oraz holowniki morskie wcielone do służby jako dozorowce pogranicza. Kolejnym źródłem jednostek dla Marynarki Wojennej była zdobycz wojenna. W polskich rękach znalazło się co najmniej 12 niemieckich jednostek desantowych (w tym 7 jednostek Marinefährprahm, MFP) oraz 1 włoska typu MZ. Ze zdobyczy pochodziły ponadto 4 dozorowce (w tym 1 eksnorweski holownik) i 4 kutry saperskie (Pionierlandungsboote) przebudowane na kutry trałowe. To w trakcie remontów i adaptacji takich jednostek polski przemysł stoczniowy zdobywał doświadczenia niezbędne do rozpoczęcia produkcji okrętów na potrzeby rodzimej floty. Pierwsze powojenne z polskich stoczni. Próbę rozpoczęcia budowy kutrów dla sił morskich podjęła Stocznia Rzeczna w Pleniewie (obecnie Stocznia Wisła) zorganizowana na bazie warsztatów lodołamaczy i pływającego taboru pomocniczego Zarządu Dróg Wodnych Wolnego Miasta Gdańska. W latach 1954–55 powstało tam 7 kutrów trałowych wzorowanych na sowieckim projekcie 151 (jego adaptacji dokonało Centralne Biuro Konstrukcji Okrętowych-2). Otrzymały one numery burtowe od TR-41 do TR-47. TR-41 był pierwszym okrętem zbudowanym od podstaw w Polsce po zakończeniu II wojny światowej. Nie wyczerpywało to polskich ambicji ani zobowiązań sojuszniczych w bloku moskiewskim. Zdecydowano się na adaptację licencyjnego, sowieckiego projektu 254K (w kodzie NATO: T-43 Class). Produkcję bardzo skomplikowanego, jak na ówczesne warunki, okrętu powierzono Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Pierwsze 3 jednostki, wykonane według oryginalnej dokumentacji, weszły do służby w latach 1956–57, zaś kolejnych 9 (projekt 254M) w latach 1958–59 (OORP „Żubr”, „Tur”, „Łoś”, „Bizon”, „Dzik”, „Bóbr”, „Rosomak”, „Delfin”, „Foka”, „Mors”, „Ryś, „Żbik”). Eksploatowano je do lat 1987–90, przy czym „Tur” był klasyfikowany od 1978 r. jako okręt badawczy, a banderę na nim opuszczono w 1991 r. W pełni polskie trałowce. Budowa w ciągu trzech lat 12 trałowców i zorganizowanie w pełni operacyjnego dywizjonu było niewątpliwym sukcesem młodego przemysłu stoczniowego i eksploatującej okręty floty. Plany rozbudowy marynarki przewidywały jednak posiadanie dwóch dywizjonów średnich okrętów przeciwminowych. Tym razem zrezygnowano z licencji, uznając, że Centralne Biuro Konstrukcji Okrętowych-2 dysponuje już niezbędnym doświadczeniem i umiejętnościami. I tak do produkcji trafiły okręty według projektu 206F (w kodzie NATO: Krogulec Class). 12 jednostek (OORP „Orlik”, „Krogulec”, „Jastrząb”, „Kormoran”, „Czapla”, „Albatros”, „Pelikan”, „Tukan”, „Rybitwa”, „Mewa”, „Czajka”, „Flaming”) zbudowała w latach 1962–68 Stocznia im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Zainstalowano na nich włoskie silniki Fiat 2312SS (V12), nie informując dostawcy o ich militarnym przeznaczeniu. Stworzyło to w przyszłości liczne problemy z pozyskiwaniem części zamiennych i ostatecznie zastąpiono je rodzimymi Zgoda-Sulzer 6AR25 (R6), co jednak zmniejszyło moce siłowni. 9 z nich wycofano w latach 1989–94. Okręty dysponowały na tyle dużym potencjałem, że gdy marynarka wojenna znalazła się w trwającym po chwilę obecną kryzysie sprzętowym, modernizacja 3 z nich umożliwiła wykonywanie zobowiązań wobec partnerów z Sojuszu Północnoatlantyckiego. „Flaming”, „Czajka” i „Mewa” zostały doprowadzone w latach 1998–2002 przez Stocznię Marynarki Wojennej do standardu niszczycieli min (gruntowny remont kadłubów, całkowita wymiana wyposażenia), oznaczonego jako projekt 206 FM. Rozwiązanie pomyślane jako prowizoryczne okazało się – jak to zwykle bywa – nader długowieczne. Okręty nadal wykonują zadania w składzie zespołów sojuszniczych. Zgodnie z regułami gry, po wcieleniu do służby 24 trałowców (projektów 254K/254M oraz 206F), pod koniec lat 60. opracowano założenia nowej jednostki przeciwminowej. Zasadniczym elementem miało być obniżenie pól fizycznych okrętu (głównie magnetycznego i akustycznego, gdyż to one pobudzają zapalniki nowoczesnych min morskich). Do budowy kadłubów, miast stali okrętowej, zamierzano użyć laminatów poliestrowoszklanych. Projekt przygotowano wspólnym wysiłkiem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej, Stoczni Północnej, Stoczni Marynarki Wojennej, Politechniki Gdańskiej oraz innych ośrodków badawczo-rozwojowych i zakładów przemysłowych. Produkcji podjęła się Stocznia Marynarki Wojennej, która w tym celu zbudowała od podstaw całą niezbędną infrastrukturę. Jako pierwszy powstał ORP „Gopło” (projekt 207D, podniesienie bandery w marcu 1982 r.) traktowany jako jednostka eksperymentalna. Po nim do służby wcielono w latach 1984–91 tuzin trałowców seryjnych projektu 207P („Gardno”, „Bukowo”, „Dąbie”, „Jamno”, „Mielno”, „Wicko”, „Resko”, „Sarbsko”, „Necko”, „Nakło”, „Drużno”, „Hańcza”), zaś po nich, w latach 1992–94, 4 jednostki zmodernizowane, projektu 207M („Mamry”, „Wigry”, „Śniardwy”, „Wdzydze”). Kutry trałowe i pochodne. Dynamicznie rozwijająca się marynarka potrzebowała wielu kutrów trałowych. Zadania podjęła się Stocznia Północna. W latach 1956–61 budowano w niej, opierając się na sowieckim projekcie 361, drewniane kutry w wersji trałowej (trałowce redowe klasyfikowane też jako rzeczne). Polska Marynarka Wojenna otrzymała ich 25 w wersji trałowej (1 zaadaptowano później na kuter nurkowy), zaś kolejne 21 trafiło do służby granicznej jako patrolowe (i dalsze 4 jako statki inspekcyjne do Urzędów Morskich). Całkowita produkcja stoczni sięgnęła 201 jednostek. Głównym odbiorcą kutrów była marynarka wojenna Związku Sowieckiego. Był to przykład „socjalistycznego podziału pracy”: Polsce powierzono produkcję jednostek pomocniczych, a swoistą specjalizacją jej przemysłu stoczniowego stały się jednostki desantowe, o czym za chwilę. Na marginesie warto wspomnieć, że z 24 rudowęglowców typu Sołdek (projekt B30), które trafiły na wschód, flota wojenna ZSRR przejęła co najmniej 5, wykorzystując je jako zaopatrzeniowce lub adaptując na warsztaty pływające. Kutry projektu 361 eksploatowano do lat 80. Jednostki desantowe. I w tym wypadku początkowo eksploatowano jednostki zdobyczne (niemieckie, włoskie) oraz pochodzące z demobilu amerykańskiego. Na przełomie lat 50. i 60. Centralne Biuro Konstrukcji Okrętowych-2 zaprojektowało, uwzględniając wytyczne sowieckie, nowy typ średniego okrętu desantowego, łączącego zadowalającą dzielność morską z możliwością wysadzania sprzętu (w tym czołgów) na nieprzygotowany brzeg. Budowano je w kilku wersjach oznaczonych jako projekt 770/771/773 (w kodzie NATO: Polnocny Class), w Stoczni Północnej w Gdańsku. W latach 1962–72 powstało ich łącznie 90. Polska Marynarka Wojenna otrzymała do 1971 r.: 9 okrętów projektu 770D, 2 – 770MA, 6 – 771, 5 – 771A („Oka”, „Bug”, „Narew”, „San”, „Wisła”, „Pilica”, „Bzura”, „Warta”, „Noteć”, „Odra”, „Nysa”, „Lenino”, „Brda”, „Studzianki”, „Siekierki”, „Budziszyn”, „Polichno”, „Janów”, „Rąblów”, „Narwik”, „Głogów”, „Cedynia”). Na bazie projektu 773 zbudowano okręt dowodzenia desantem „Grunwald” (mógł przewozić tylko jeden transporter opancerzony). Zasadniczą część okrętów wycofano ze służby w latach 1989–91 ze względu na radykalną zmianę doktryny wojennej. „Cedynię” eksploatowano do 2001 r. jako jednostkę transportową, dłużej przetrwał tylko „Głogów” w składzie Dywizjonu Okrętów Szkolno-Badawczych. Ponieważ w ramach Układu Warszawskiego zasadniczym zadaniem marynarki wojennej był udział w koalicyjnej operacji desantowej na Półwysep Jutlandzki i duńskie wyspy, siły desantowe otrzymały bardzo wysoki priorytet. W latach 70. zainicjowano program budowy nowej generacji okrętów desantowych. Zmaterializowały się one w połowie lat 80. w postaci projektu 767 (w kodzie NATO: Lublin Class). Okręty miały stanowić część znacznie ambitniejszego projektu modernizacji sił desantowych, obejmującego okręt dowodzenia, 4 wsparcia ogniowego, 12 średnich (do tej grupy należał projekt 767) i 20 małych desantowych oraz 12 kutrów desantowych. Ze względu na kryzys gospodarczy oraz fundamentalne zmiany polityczne po 1989 r. flota w latach 1987–91 otrzymała 5 jednostek (OORP „Lublin”, „Gniezno”, „Kraków”, „Poznań” i „Toruń”). Pozostają one w służbie, choć zostały przeklasyfikowane na okręty transportowominowe. Uzupełnieniem grupy średnich okrętów desantowych były kutry desantowe. Zadaniem wysadzanego przez nie tzw. rzutu szturmowego było oczyszczenie plaż dla lądowania sił głównych. Początkowo w polskich siłach morskich eksploatowano 6 poamerykańskich jednostek typu LCL(L). Na początku lat 60. kutry przeznaczone do ich zastąpienia zaprojektowała Stocznia Marynarki Wojennej (projekt 709, w kodzie NATO: Eichstaden). Powstało ich 15, skasowano je do połowy lat 90. Jednostki te nie wywołały euforii użytkowników, gdyż nie miały dziobowej rampy, w związku z czym żołnierze desantowali się, przeskakując przez burty. Niedogodność tę zamierzano wyeliminować przy projekcie 719 (w kodzie NATO: Marabut Class). 3 takie jednostki, zbudowane w Stoczni Marynarki Wojennej, miały kadłuby z laminatu poliestrowo-szklanego. Bandery na nich podniesiono w 1975 r. Były traktowane jako eksperyment i wycofano je ze służby w 1984 r. Generalny wniosek z ich eksploatacji sprowadzał się do stwierdzenia, że materiał użyty do konstrukcji kadłuba nie sprawdza się w jednostkach desantowych. Następne 3 takie okręty, zbudowane w Stoczni Marynarki Wojennej, miały więc już kadłuby stalowe (projekt 716, w kodzie NATO: Deba Class). Pozostają one w eksploatacji jako kutry transportowe. Ścigacze torpedowe. Pod koniec lat 50. podjęto decyzję o zastąpieniu ścigaczy torpedowych sowieckiego projektu 183 nowoczesnymi jednostkami. Ich największym atutem miała być wysoka prędkość dzięki połączeniu pracy silników wysokoprężnych napędu marszowego z turbiną gazową napędu szczytowego. Do konstrukcji kadłuba użyto hydronalium (stop aluminium). Z uwagi na brak wcześniejszych doświadczeń z tym materiałem, a także z wykorzystaniem turbin gazowych do napędów morskich, prace konstrukcyjne trwały długo, a prototypowy ścigacz ORP „Błyskawiczny” (projekt 663, budowa 1961–65 r.) nie był udany. Po wprowadzeniu poprawek, w latach 1968–73 w Stoczni Północnej w Gdańsku zbudowano 8 okrętów (projekt 664, OORP „Bitny”, „Bystry”, „Dzielny”, „Dziarski”, „Sprawny”, „Szybki”, „Odważny”, „Odporny”; w kodzie NATO: Wisla Class). Były one jednak obciążone szeregiem usterek prototypu, a poza tym czas ścigaczy torpedowych w dobie radiolokacyjnych systemów kierowania ogniem artyleryjskim oraz morskiej broni rakietowej nieubłaganie się dopełniał. Okręty były więc eksploatowane relatywnie krótko; w latach 1981–86 opuszczono na nich bandery. Ścigacze i kutry zwalczania okrętów podwodnych. W drugiej połowie lat 50. trzon sił zwalczania okrętów podwodnych stanowiło 8 okrętów sowieckiego projektu 122 bis. Wywodziły się one bezpośrednio z II wojny światowej i szybko starzały. W celu ich zastąpienia opracowano ścigacz projektu 912M (w kodzie NATO: Obluze Class). Jednostki te miały dość skomplikowaną genezę nawiązującą do niemieckiego R-Boota, którego kadłub odnaleziono w Świnoujściu w 1953 r. Odbudowała go Stocznia Marynarki Wojennej z przeznaczeniem na okręt patrolowy. Według tego wzoru opracowano patrolowce projektu 9 (w kodzie NATO: Oksywie Class); w Stoczni Marynarki Wojennej powstały 3. Prototyp pozostawał w służbie do 1969 r., a jednostki seryjne wycofano w latach 1977–79. Na bazie projektu 9 przygotowano projekt 902. W latach 1959–60 do służby weszło 9 takich jednostek (okręty budowała Stocznia Północna), a bandery opuszczono na nich w latach 1983–86. Uzupełnieniem patrolowców były, według planów, okręty projektu 912. W latach 1964–71 powstało ich 5 w Stoczni Marynarki Wojennej (OORP „Fala”, „Szkwał”, „Zefir”, „Zorza”, „Tęcza”, w eksploatacji do 1996–2008 r.). To właśnie z nich wywodziły się nowe ścigacze. Zachowały one bardzo podobne do poprzedników linie kadłuba i kształt nadbudówek, sylwetkę zmieniła jedynie instalacja radiolokacyjnej stacji kierowania ogniem artyleryjskim. W latach 1969–72 marynarka otrzymała 8 takich jednostek zbudowanych w Stoczni Marynarki Wojennej (OORP „Groźny”, „Wytrwały”, „Zręczny”, „Zwinny”, „Zwrotny”, „Zawzięty”, „Nieugięty”, „Czujny”). Bandery na nich opuszczono w 2004 r. Uzupełnieniem ścigaczy były kutry zwalczania okrętów podwodnych (ZOP) projektu 918. Początkowo planowano przekazanie flocie 9 jednostek, ale ostatecznie powstało ich w latach 1972–75 pięć (w Stoczni Marynarki Wojennej). W tym bowiem czasie opracowano istotną modernizację początkowego projektu (oznaczenie 918M, w kodzie NATO: Pilica Class). W wyniku uzbrojenia w dwie wyrzutnie torpedowe oraz doposażenia w opuszczaną stację hydroakustyczną kuter patrolowy przeistoczył się w jednostkę zdolną do skutecznego zwalczania okrętów podwodnych. W latach 1976–83 powstało więc w Stoczni Marynarki Wojennej 11 okrętów projektu 918M, klasyfikowanych jednak nadal oficjalnie jako kutry patrolowe. Eksploatację jednostek zakończono w 2006 r. „Kaszub”. Zarówno ścigacze, jak i kutry ZOP prezentowały nader umiarkowaną wartość bojową, w związku z czym w latach 60. i 70. pracowano nad znacznie większą jednostką przeznaczoną do walki z okrętami podwodnymi. Większość owych wysiłków zakończyła się, z przyczyn technicznych, organizacyjnych, ale również politycznych, a nade wszystko finansowych, fiaskiem. Materializacji, po ponad dwóch dekadach – doczekał się ostatecznie projekt 620 (wspólny wysiłek Centrum Techniki Okrętowej i Biura Projektowo-Konstrukcyjnego Stoczni Północnej). Zamierzano zbudować nawet 8 takich dozorowców, powstał tylko 1, nie w pełni uzbrojony okręt, który dopiero w trakcie eksploatacji został wyposażony we wszystkie systemy. „Kaszubowi” przyszło, w pierwszej fazie przynależności Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego, odgrywać rolę konia roboczego floty. Stępkę położono w czerwcu 1984 r., banderę na okręcie podniesiono w marcu 1987 r., w służbie pozostaje do dziś. Jednostki specjalne i pomocnicze. Żadna flota na świecie nie może obejść się bez jednostek specjalnych i pomocniczych. Do 1989 r. większość z nich pochodziła z polskich stoczni. Wymieńmy najważniejsze. W Stoczni Północnej w latach 1973–76 powstały 2 okręty rozpoznania radioelektronicznego (OORP „Nawigator”, „Hydrograf”, projekt 863), w latach 1970–71 – okręt hydrograficzny „Kopernik” (projekt 861), w latach 1981–82 – 2 kolejne okręty hydrograficzne (OORP „Heweliusz”, „Arctowski”, projekt 874), w 1976 r. – 2 okręty szkolne (OORP „Gryf”, „Wodnik”, projekt 888), w latach 1972–74 – 2 okręty ratownicze (OORP „Piast”, „Lech”, projekt 570). Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni w latach 1980–87 zbudowała 3 kutry ratownicze projektu R–30 (OORP „Gniewko”, „Bolko”, „Semko”), a w latach 1991–92 – 2 kolejne jednostki tej klasy (OORP „Zbyszko”, „Maćko”). Tam też powstał w latach 1988–91 zbiornikowiec ORP „Bałtyk”. We Wrocławskiej Stoczni Rzecznej powstały we współpracy ze Stocznią Wisła 3 zbiornikowce (2 do przewozu materiałów pędnych oraz smarów i 1 do transportu wody). We wrocławskim Navicentrum zaprojektowano, a w Stoczni Marynarki Wojennej w latach 1970–72 zbudowano 3 pływające stacje demagnetyzacyjne (sprowadzające pola magnetyczne innych okrętów do minimalnego poziomu). Ze Stoczni Gdańskiej, wówczas imienia Lenina, pochodzi szkolna barkentyna (typ żaglowca) ORP „Iskra” (w służbie od 1982 r.). Do tego należy dodać liczne holowniki, kutry patrolowe, poławiacze torped, motorówki cumownicze i hydrograficzne oraz inne jednostki, bez których komponent bojowy floty nie mógłby funkcjonować. Bilans PRL. Po 1945 r. udało się zbudować nowoczesny przemysł stoczniowy, choć funkcjonował on w warunkach niewiele mających wspólnego z gospodarką rynkową i w dużej mierze był napędzany długoseryjnymi zamówieniami z ZSRR, co nie sprzyjało ani nadmiernej innowacyjności, ani racjonalizowaniu kosztów. Poza niszczycielami oraz okrętami podwodnymi budowano wszystkie podstawowe klasy niezbędne flocie państwa średniego. Wyniki były rozmaite. Obok znakomitych okrętów desantowych powstawały projekty o nader przeciętnej wartości bojowej lub zgoła nieudane. Wynikało to z rozmaitych uwarunkowań, od zmienności planów rozwojowych marynarki i koncepcji taktycznych po chroniczny brak środków. Innym ważnym powodem niepowodzeń było to, że w Polsce nie produkowano kluczowych systemów uzbrojenia morskiego, co wymuszało dostosowywanie konstrukcji do wyposażenia, które dostarczyć mógł (lub chciał) sowiecki hegemon. Wszystko to prowadziło do zjawiska dla rozwoju najgroźniejszego – nader często unikatowe doświadczenia (nawet te negatywne), zdobyte olbrzymim wysiłkiem organizacyjnym i finansowym, nie kumulowały się w nowych projektach, gdyż większość przedsięwzięć w zakresie wojskowego okrętownictwa nie doczekała się w Polsce kontynuacji. W III RP. Po 1989 r. polski wojskowy przemysł stoczniowy właściwie zamarł. Zmuszało to do prób niskokosztowego pozyskiwania nowych jednostek. Przykładem są ścigacze rakietowe projektu 151/660 (OORP „Orkan”, „Grom”, „Piorun”) oraz okręt logistyczny „Kontradmirał Xawery Czernicki”. Pierwsze były budowane w VEB Peenewerft w Wolgast jeszcze dla Ludowej Marynarki Wojennej NRD. Po zjednoczeniu Niemiec projekt zarzucono, a kadłuby w 1990 r., w swoistym przebłysku geniuszu, odkupiła Polska. Ukończono je w Stoczni Północnej, ale aż do 2007 r. eksploatowano w wariancie artyleryjskim, bez uzbrojenia rakietowego. Z kolei „Czernicki” to była, przeznaczona dla Związku Sowieckiego, pływająca stacja demagnetyzacyjna projektu 130 (Stocznia Północna dostarczyła 17 ZSRR i 1 Bułgarii), której zamawiający nie odebrał. W 2000 r. stocznia przekazała jednostkę nieodpłatnie flocie, a następnie – już na warunkach komercyjnych – przebudowała na jednostkę logistyczną. Budowa korwety (małego okrętu) projektu 621 Gawron II (mającej być jednostką pilotażową serii 6 okrętów) przez Stocznię Marynarki Wojennej w strategicznym partnerstwie z niemieckim German Corvette Consortium zakończyła się spektakularną porażką. Stępkę położono w listopadzie 2001 r., ale z wielu powodów (organizacyjnych, proceduralnych, technicznych) dopiero we wrześniu 2009 r. przeprowadzono wodowanie techniczne kadłuba bez nadbudówki. W lutym 2012 r. zarzucono budowę okrętu jako korwety, a następnie postanowiono, że będzie on ukończony jako jednostka patrolowa. „Ślązak”, bo taką nazwę przewidziano ostatecznie dla niej, ma zostać przekazany flocie do początku 2018 r. Dlatego pierwszym projektem realizowanym od podstaw – i to z powodzeniem – po 1989 r. jest budowa niszczyciela min ORP „Kormoran” przez konsorcjum w składzie:  Stocznia Remontowa Shipbuilding oraz OBR Centrum Techniki Morskiej SA w Gdyni. Okręt, którego stępkę położono 23 września 2014 r., zakończył z powodzeniem etap prób morskich (lato 2016 r.) i należy spodziewać się jego rychłego przekazania Marynarce Wojennej RP. Może to dobry dla niej prognostyk? *** W obcej służbie Po II wojnie światowej kilkukrotnie statki handlowe, rybackie czy też przeznaczone do obsługi górnictwa naftowego trafiały pod banderę flot wojennych lub morskich służb porządku publicznego. Dwa z nich odegrały przy tym ważną rolę – pierwszy w przewlekłym kryzysie na północnym Atlantyku, zwanym wojnami dorszowymi, drugi podczas krótkiej, lecz intensywnej wojny o Falklandy. Podczas trzeciej wojny dorszowej (1975–76) prawdziwym pogromcą fregat stał się islandzki patrolowiec „Baldur”. Był to zaadaptowany trawler rufowy projektu B-425 (typ Vigri), których siedem zbudowano w latach 1972–74 w Stoczni im. Komuny Paryskiej z przeznaczeniem na eksport. Statek o nośności 460 ton miał stalowy kadłub o długości 59,45 m. W 1974 r. został on wyczarterowany przez islandzką rządową agendę