Z punktu widzenia teorii prawa międzynarodowego odpowiedź na pytanie o suwerenność państw członkowskich UE jest oczywista i twierdząca. Tylko suwerenne podmioty mogą powołać do życia organizację międzynarodową w rodzaju unii i tylko one mogą być jej członkami. Podstawę działania UE stanowią traktaty międzynarodowe, a zapisy jednego z nich – konkretnie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej – przewidują możliwość wystąpienia z UE i określają procedurę, która pozostaje całkowicie pod kontrolą opuszczającego unię państwa. To przesądza sprawę: państwa członkowskie UE są suwerenne, a więc niepodległe, ponieważ mogą – każde według własnych i samodzielnie ustalonych reguł konstytucyjnych – unię tę opuścić.
Prawna kategoria suwerenności bywa mylona w potocznym języku z niezależnością, która jest pojęciem o wiele mniej jasnym. W pełni niezależne mogą być jedynie byty kompletnie odizolowane, nieświadome istnienia zewnętrznego świata i niezdolne do tego, by w jakikolwiek sposób nań wpływać, a jednocześnie w pełni odporne na wpływy z zewnątrz. Czegoś takiego nie można powiedzieć o żadnym nowoczesnym państwie, a prawdopodobnie nawet w południowoamerykańskich dżunglach nie ma już ani jednej zbieracko-myśliwskiej wspólnoty, która spełniałaby kryteria tak rozumianej niezależności. Historia zna jednak wiele prób zapewnienia sobie suwerenności poprzez pełną izolację – koniec końców przegrywają one zawsze z czynnikami ekonomicznymi, chęcią czerpania korzyści z handlu. Tak było po ponad 200 latach zamknięcia Japonii i wiele wskazuje na to, że podobnie stanie się niedługo z Koreą Północną.
Integracja europejska od początku miała na celu zwiększenie ogólnego dobrobytu dzięki rozwojowi handlu i uniemożliwienie kolejnej wojny na kontynencie poprzez stworzenie gęstej sieci pokojowej współpracy.